Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Zelfbeheersing versus overgave

Deel:

Rikko Voorberg geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag.

Zelfbeheersing versus overgave – PopUpGedachte donderdag 9 februari

Het is smerig koud buiten. Vanaf mijn balkon zie ik de witte vlakjes van de schuurtjes van de benedenburen. Sneeuw licht op in het strooilicht van de stad. Een windvlaag suist door de versgeplante bamboe van de hipster-overburen, het kraakt en er dwarrelen sneeuwvlokken op de grond. Het is een prachtig gezicht, maar niet meer te bezien zonder pijn in het hart.

Sinds Lesbos en de kampen in Griekenland vind ik sneeuw mooi en lelijk. Zoals de zee dat is. Mooi, waanzinnig mooi en lelijk als ik in een flits me de overbeladen bootjes op de schuimkoppen herinner. Het zal niet meer hetzelfde zijn, niet meer naïef. Soms wel en dat is ook goed denk ik, maar nooit meer helemaal onbezoedeld. Maagdelijk wit? Smerig koud. Dat, allebei.

Zo werkt het blijkbaar als je het leven verweven hebt laten raken met dan van mensen in nood. Dat verandert alles, een beetje. Net iets. Misschien ben ik daarom wel blij dat we nu naar Brussel rijden met We Gaan Ze Halen. In November nog naar Den Haag om ons aan te bieden om het beloofde aantal vluchtelingen zelf op te halen uit Griekenland. Nu rijden we naar Brussel op 6 maart. Alleen al om niet te vergeten, om het dubbele gevoel te houden, omdat het waar is.

Tegelijk is het ook vermoeiend. Als het team hapert, de voorbereiding pittig is, dan zit ik terug op de fiets naar huis me te verbijten. Gister dook er een vriend op naast me op de fiets, al wat ouder maar met een hele jonge twinkeling in zijn ogen. ‘Je moet dit nog twintig jaar kunnen volhouden he?’ zei hij vrolijk terwijl we tegen de wind in trapten. ‘Het wordt alleen maar erger’ en dat dan met een brede glimlach. Omdat het waar is en het ons niet tegen hoeft te houden, juist niet. Het moet ons alleen leren dat we een marathon lopen en geen sprint. Dank je, Jaap.

Jesaja zei vanochtend: ‘span je in om voor God te staan als iemand die betrouwbaar is. Zorg dat je je niet voor je werk hoeft te schamen en verkondig regelrecht de waarheid.’ Mooie drieslag. Voor God staan als iemand die betrouwbaar is. Niet voor anderen, alleen voor degene die het hart ziet. En het betekent niet alles perfect doen, maar erkennen dat je het verkloot hebt, dat je geen zin had, dat je er met de pet naar hebt gegooid, jezelf niet pijnigen maar gewoon weer opnieuw beginnen. Dat is betrouwbaar. Je niet schamen voor je werk is een goed voornemen en dan de waarheid regelrecht verkondigen. Nou, nou. Daar maak je geen vrienden mee? Of toch? Ik weet niet zo goed wat het betekent, maar denk dat het wel een goed idee is.

Paulus vult Jesaja aan vanochtend: ‘Een dienaar van de Heer moet geen ruzie maken maar voor iedereen vriendelijk zijn. Hij moet en goede leraar zijn en een verdraagzaam mens en zijn tegenstanders zachtmoedig terechtwijzen. Dan brengt de Heer hen misschien tot inkeer, zodat ze de waarheid kennen.’

Als je iets poneert rond solidariteit en vluchtelingen is het goed om deze tekst in je hoofd te houden bij de reacties die erop volgen en dat vergt soms een bovenmenselijke zelfbeheersing. Modder en stront terugflikkeren is makkelijker. En bevredigender. Maar Paulus heeft wel gelijk, het helpt echt niet. Wel scherp, maar vriendelijk en zachtmoedig. Zoiets, niet eenvoudig.

Toch schort er nog iets aan deze opsomming. De zelfbeheersing druipt er vanaf, maar de Bhoeddistische monnik is wel tof maar niet helemaal het ideaal toch? De totale controle? Is dat het dan? Er is nog één tekst, die alles net nog anders maakt. Die van zelfbeheersing hoogstens een tool maakt, maar geen doel op zich. Het doel is anders. Het doel is overgave.

Er komt iemand naar Jezus toe die vraagt:’Goede meester wat moet ik doen om deel te krijgen aan het eeuwige leven.’ en Jezus soms de geboden op: ‘geen moord, geen overspel, niet liegen, etc’. De man zegt: Sinds mijn jeugd heb ik me daaraan gehouden’.

Hij kan het dus. Hij heeft het onder controle, zichzelf, zijn omgeving, het lukt. En toch voelt het leeg blijkbaar, leeg genoeg om een vreemde rabbi te vragen naar dat eeuwige leven. Iets anders, iets echts. ‘Jezus keek hem liefdevol aan en zie tegen hem: ‘één ding ontbreekt u: ga naar huis, verkoop alle wat u hebt en geef het geld aan de armen, dan zult u een schat in de hemel bezitten. Kom dan terug en volg mij’. Maar de man werd somber toen hij dit hoorde, diep gedreprimeerd zeg maar, en ging terneergeslagen weg. Hij had namelijk veel bezittingen.

Controle, zelfbeheersing, de grimas in plaats van de grauw, dat is niet het eindresultaat. Hoogstens een middel, maar als we de overgave aan het doel verliezen, dan maakt zelfbeheersing leeg en waarheid maakt dan koud. Het ging om meewerken aan een veranderde wereld, ingeschakeld worden in een hoger plan, geliefd zijn en geplaatst zijn op deze aarde met een doel, in dat licht hebben zelfbeheersing, betrouwbaar zijn, vriendelijkheid en alles zin. Zonder dat wordt het leeg. Waar geef ik me aan, dan kan ik me voor dat doel wel leren beheersen, de goede toon zoeken, betrouwbaar zijn. Overgave was de vraag, niet controle. Hoop, niet dwang. Verlangen, niet fatsoen.

Jesaja 60:1-17

2 Timoteüs 2:14-26

Marcus 10:17-31

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--