Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Neem, om zo te zeggen, vakantie

Deel:

Rikko Voorberg geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag.

Neem – om zo te zeggen – vakantie // PopUpGedachte maandag 3 april.

Hoe wordt een vakantie die verplicht is geworden weer vakantie? Hoe wordt vrijheid die een eis is geworden weer vrijheid? Ik weet het niet. Het is ochtend, nog donker, de vogels doen hun werk. Denken zij erbij na? Dat het weer tijd is. Maken zij zich met moeite los uit hun ochtendsluimering om dan met een wat houten kop na een iets te lange avond aan hun ochtendconcert te beginnen? We gaan er niet van uit. Het is de natuur, zeggen we. Ze doen het.

Ik zocht ook zo’n natuur. Gewoon doen. Maar hoe vind je de vrijheid terug. Het spelplezier in de ochtendteksten, dat je weet dat je de ruimte even hebt omdat er niets anders is te doen op dat vroege moment dat de kinderen nog slapen en je echt nog niet naar je mails hoeft te kijken of naar het programma van de dag. Dat is een luxe, maar wat als het niet meer zo voelt.

‘Hoewel ze er niet naar hebben gestreefd, zijn heidenen – ik reken mezelf daar toe, geen geboren Israëliet tenslotte – als rechtvaardigen aangenomen op grond van hun geloof. Maar Israël dat ernaar streefde door de wet rechtvaardig te worden, heeft dat niet bereikt. Wat is daarvan de oorzaak? Ze handelden alsof het van hun daden afhing, niet van hun geloof.’

Daden worden ingezet en volgehouden omdat ze iets moeten opleveren. Dat is ook een geloof maar een geloof dat rechten ontwikkelt op een bepaald resultaat. Geloof in de wetmatigheid der dingen. Paulus doet iets met een ander geloof, waarbij onrechtmatigheid der dingen een grote rol speelt. Ik krijg voortdurend wat ik niet zelf heb gemaakt of gerealiseerd. Al is het maar die vogel, dat licht, die zuurstof. Omdat het mij gegund wordt. En geloven dat het voor jou is, ondanks alles, dat is geloven wat rechtvaardig maakt, zegt Paulus. En ik herken dat er geen groter moment van liefde ervaren wordt in de relatie als dat moment dat mijn geliefde alle recht heeft om te vertrekken of in elk geval me de komende weken met de nek aan te kijken maar me vastpakt en zegt: ik hou van je stommerd.

Ik hou van deze ochtendgedachtes, tegelijk is de harde eis van mijn wekker even niet bevrijdend maar knechtend. Hoe vind ik rust en overgave in een verplicht dagschema wat ik mezelf heb opgelegd. Iets wat ik ga missen als ik het loslaat.

Speel het spel, schreef Peter Handke in 1981 al. Een Oostenrijks rebelse schrijver.

Speel het spel. Breng je werk in gevaar. Wees niet de hoofdpersoon. Zoek de confrontatie. Maar doe het onopzettelijk. Vermijd bijbedoelingen. Verzwijg niet. Wees week en sterk. Wees slim, steek je nek uit en veracht de overwinning. Kijk niet toe, bewijs niets, maar blijf met alle tegenwoordigheid van geest open voor tekens. Laat je ogen zien, laat de anderen erin kijken, zorg voor ruimte en beschouw ieder in zijn eigen perspectief. Beslis alleen met hartstocht. Misluk rustig. Neem vooral de tijd en bewandel zijpaden. Laat je afleiden. Neem om het zo te zeggen vakantie. Houdt je niet doof voor geen boom voor geen water. Trek jezelf terug in jezelf als je daar zin in hebt en gun je de zon. Vergeet de mensen in je naaste omgeving, verstevig je banden met onbekenden, buig je over bijzaken, wijk uit naar de verlatenheid, vermoord het noodslotdrama, veracht het ongeluk, analyseer het conflict. Neem je eigen kleur aan tot je in je gelijk staat en het ruisen van de bladeren zoet wordt. Loop stilzwijgend langs de dorpen. Ik volg je.

uit: Peter Handke, Over de dorpen (1981).

Ik heb mijn vakantie gekozen. Dat moment in de vroegte waar niemand iets over te zeggen heeft. Maar hoe wordt het weer vakantie? Ik heb mijn geloof gekozen, geen andere weg dan die van Jezus van Nazareth, waar het me ook gaat brengen elke zijweg is een poging om die ene weg beter te begrijpen. En ook dat wordt een stramien. Is het doorduwen? Blijven geloven, de handelingen blijven doen die horen bij dat geloven? Is het loslaten, even dat hele geloof geen aandacht meer geven om te zien of het terugkeert. Wat doe je? Een slecht lopende relatie? Moeten we dan de dingen juist met extra aandacht doen of even afstand nemen van elkaar, moeten we – om zo te zeggen – op vakantie van elkaar of met elkaar?

Er is geen one-size-fits-all, tenzij jij dat weet. Misschien is het troostend dat elke vrij verkozen beweging een nieuwe wet wordt, die weer het gevoel kan geven recht te hebben op een resultaat. Terwijl geloven een overgave was. Gun je de zon. Analyseer het conflict. Loop stilzwijgend langs de dorpen. Ik volg je. God volgt je. Jezus van Nazareth volgt wel.

Ik ben nog niet bereid om vakantie te nemen. Misschien morgen. Misschien volgende week. Eerst de vragen stellen. Deze zo essentiele vraag naar genade, en doen, naar wetmatigheid en onrechtmatige genade. Naar toewijding en loslaten. We zullen zien.

Jeremia 24:1-10

Romeinen 9:19-33

Johannes 9:1-17

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--