Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Pap, mam, ik moet wat vertellen: ‘Ik ben transgender’

Deel:

Noud voelt zich zijn hele leven al ‘anders’. Als hij op zijn 14e op tv een transgender ziet, weet hij eindelijk wat er aan de hand is. Zijn meisjeslichaam past niet bij hem.

Toen ik opgroeide speelde ik altijd met de jongens uit mijn klas. Ik hield van voetballen, klom in bomen. Kortom, ik deed alles wat jongens van die leeftijd deden. Dat was prima en daar voelde ik me fijn en vrij bij. Totdat ik aangesproken werd als jongen. Huh? Ik was een meisje.

Het was enorm verwarrend en ik liep helemaal vast. Waarschijnlijk heb ik door die verwarring veel herinneringen geblokkeerd in mijn hoofd. Later hoorde ik verhalen terug, zoals die van kamp. In groep 4 gingen we voor het eerst. De meester vroeg ons om drie namen op te schrijven van vrienden met wie je op de kamer wilde slapen. Ik schreef er drie op, maar had er geen moment over nagedacht dat het namen van meisjes moesten zijn. Ik had geen vriendinnen in de klas, ik speelde niet met ze. Waarom zou ik bij meisjes op een kamer willen liggen?

Miscommunicatie in mijn hoofd

Het duidelijke onderscheid dat werd gemaakt tussen jongens en meiden begreep ik niet. Ik kon mijzelf in geen van die twee vinden. Niet alleen mensen om mij heen begrepen me niet, ik begreep mezelf ook niet. Steeds vaker gebeurde het dat ik voor een jongen werd aangezien in plaats van een meisje. Dat zorgde voor een soort miscommunicatie in mijn hoofd. Toen mijn ouders dat doorkregen, besloten we dat ik mijn haar liet groeien en om wat meer meisjeskleding te dragen. Dit hielp anderen en het hielp mij ook.

Pas in de tweede klas van de middelbare school kwam er een omslagpunt. In de winter had ik samen met mijn zusje mijn haar gedoneerd, en voor het eerst sinds groep 5 had ik weer kort haar. Het voelde goed, al wist ik niet waar dat gevoel vandaan kwam. Ik voelde weer hetzelfde als op de basisschool. Ik was anders, maar wat was er dan anders aan mij?

Ga ik dit überhaupt ooit vertellen?

Die zomer keek ik op tv een serie waar een transgender in voor kwam. Hij was aan het begin van zijn transitie en alles waar hij moeite mee had, herkende ik. Met wijde kleren verborg hij zijn lichaamsvormen. Hij praatte extra laag zodat hij mannelijker klonk. Zijn schouders liet hij naar voren hangen om zichzelf klein te maken en zijn borsten te verbergen. Dit deed ik ook!

Eindelijk wist ik waarom ik me zo voelde. Waardoor ik anders was. Ik was ook transgender. ‘Yes, eindelijk’, was mijn eerste reactie. Maar meteen daarna dacht ik: ‘Hoe ga ik dit vertellen? En, ga ik dit überhaupt ooit vertellen?’ Ik besloot het te verzwijgen, want ik was veel te bang voor reacties. Wat zouden mijn christelijke ouders denken? Wat zou de kerk denken? Mijn ouders en de kerk waren best ruimdenkend, maar hier moest je wel erg ruimdenkend voor zijn…

Net als op de basisschool sloot ik me opnieuw op in mezelf. Een half jaar was ik de enige die wist wat er met mij aan de hand was. Er was geen normaal contact met mij te krijgen. Mijn moeder heeft in die tijd bijna schreeuwend naast mijn bed gestaan: ‘Wat is er? Vertel het alsjeblieft!’ Maar ik kon het niet.

Uiteindelijk kwam het hoge woord eruit

Zolang ik mij kan herinneren, heb ik onverklaarbare hoofdpijnklachten gehad. Geen dokter kon ontdekken waar het vandaan kwam. Dat half jaar werd de hoofdpijn nog heviger dan normaal. Ik kreeg migraineaanvallen van al het gepieker, omdat ik het gevoel had dat ik er alleen voor stond. Ik dacht na over hoe mensen zouden reageren, vooral mensen die geloofden. In dit hele proces twijfelde ik niet aan hoe God naar me keek. Ik dacht: ‘Als ik dit voel en als ik hier zeker van ben, dan zal God mij zo bedoeld hebben. Wie weet heeft Hij een prachtig plan met mij, ook al kan ik het mij nu niet voorstellen.’

Uiteindelijk was er geen ontkomen aan. Ik kon het niet meer voor mezelf houden. Daar was het geheim te groot voor. Ik had nagedacht over wat ik wilde, hoe ik gezien wilde worden en hoe ik dacht dat God mij zag. Ik moest het vertellen. Een half jaar nadat ik ontdekt had wie ik was, op dinsdagochtend 9 december 2014 aan de ontbijttafel, zei ik: ‘Pa, ma, Amber, ik ben transgender.’ Het hoge woord was eruit en mijn hoofdpijn was weg. Alles klopte.


Noud (17) werd geboren als meisje, maar ontdekt op de middelbare school dat hij transgender is. Het verklaart het onbehagelijke gevoel dat hij jarenlang had. Voor Lazarus vertelt hij over zijn proces. Meer over Noud vind je ook op de site van wijdekerk.nl

Geschreven door

Noud Fortuin

--:--