Ga naar submenu Ga naar zoekveld

‘Langzaam begin ik te lijken op de jongen die ik altijd al was’ #transgender

Deel:

Als Noud ontdekt dat hij transgender is, staat hij aan het begin van een lange weg. Eerst moet hij zijn omgeving vertellen wie hij is en dan volgt de medische molen…

‘Pa, ma, Amber, ik ben transgender.’ Zo besloot ik mijn laatste blog. Op dat moment was het enige wat ik dacht: Als dit maar goed gaat… Na een traan en een knuffel zei mijn moeder: ‘Jongen of meisje, je helpt gewoon in het huishouden.’ Wat een opluchting, en wat voelde het goed. Zo goed dat ik dacht: Ik wil dat iedereen het weet. Ik wil geen dubbele identiteit meer. In één week vertelde ik het aan iedereen: mijn ouders én mentor, de dominee, mijn klasgenoten, het voetbalteam en het team dat ik training gaf, de catechisatiegroep en het jongerenkoor.

‘In één week vertelde ik het aan iedereen.’

Transgender? Nooit van gehoord!

Mijn mentor had nog nooit van transgenders gehoord, maar toen ik het uitlegde, zei hij dat het klopte met zijn vermoedens. We spraken af om het nog dezelfde week aan de klas te vertellen. Hij gaf mij alle ruimte om het zelf voor te bereiden en besloot op mijn tempo mee te gaan.

Daarna volgde het gesprek met de dominee. Ik vond dit enorm spannend, maar mijn moeder zei: ‘We kennen de dominee, ik heb er alle vertrouwen in dat hij goed zal reageren.’ Ik wist dat het een aardige en ruimdenkende man was, maar wist niet of hij hier ook zo ruimdenkend over zou zijn.  De dominee had verwacht dat ik zou vertellen dat ik lesbisch was. Maar toen ik vertelde dat ik transgender was, had hij iets meer uitleg nodig. Daarna reageerde hij warm en met open armen. Hij vertelde over de Heilige Geest die op veel verschillende manieren werkt en zo ook door mij.

Omschakelen naar ‘hij’ is een hele opgave

Toen was mijn klas aan de beurt. Ik had mijn verhaal helemaal uitgeschreven, want ik wilde dat ze alles precies begrepen. Dat dit niet iets was dat ik verzonnen had, maar dat het wetenschappelijk aan te tonen is. Mijn klasgenoten reageerden begripvol, maar toch was het moeilijk voor ze om opeens om te schakelen naar Noud en ‘hij’. Op den duur zeiden ze maar niks meer, want dan konden ze zich tenminste niet vergissen. Ik heb mij toen wel alleen en onbegrepen gevoeld, maar ik snap ook dat ze zo reageerden. Het was voor hen ook een hele opgave.

‘Op den duur zeiden ze maar niks meer, want dan konden ze zich tenminste niet vergissen.’

Vervolgens was het voetbalteam aan de beurt. Het team reageerde goed en de club ging gelijk kijken hoe ze mijn naam konden aanpassen in het systeem en bij de KNVB. Geweldig hoe meedenkend iedereen was. Op catechisatie waren de mensen wat terughoudender. ‘Hoe gaan we hiermee om en wat vindt God ervan?’ Ik had veel steun aan de reactie van de dominee eerder die week. Op het jongerenkoor reageerde de dirigent verrassend en leuk. Net als mijn moeder maakte hij het moment met een grap wat luchtiger en zei: ‘Mooi, we hadden toch nog mannen nodig.’

Verbaasd

De reactie die mij misschien wel het meest heeft verrast, kwam van een wat oudere vrouw uit de kerk. Toen ze het hoorde, reageerde ze verbaasd: ‘Als ik dat vroeger had geweten, had ik dat misschien ook wel gedaan.’ Ik ben enorm dankbaar voor al de positieve reacties. Ik probeer er aan te denken wanneer het moeilijker gaat en ik een steuntje in de rug nodig heb. Zoals toen ik voor mijn gevoel te lang moest wachten op de medische stappen. Want na het vertellen aan mensen, kwam ik in het volgende traject terecht…

Wachtlijst en hormoonremmers

De eerste stap was bellen naar de huisarts en van hem een verwijzing krijgen naar het VU medisch centrum waar ze mij verder konden helpen. In het ziekenhuis werd ik op de wachtlijst gezet. Na vier maanden was er plek en kon ik voor het eerst naar de psycholoog waar ik begon met de diagnostische fase. Deze fase bestaat uit ingewikkelde en confronterende vragen over hoe mijn hele leven tot dan toe was verlopen. Na vijf maanden was ik door de diagnostische fase en mocht ik beginnen met de hormoonremmers.

‘Testosteron, wat keek ik hiernaar uit!’

Deze remmers zorgen ervoor dat de hypofyse knock-out wordt geslagen, zoals mijn psycholoog het uitlegde. Alles wat er gebeurt bij meiden als ze in de pubertijd zijn, wordt stopgezet. Nadat ik vier maanden aan de hormoonremmers zat, kon ik op mijn verjaardag in 2016 beginnen aan crosshormonen, testosteron. Wat keek ik hiernaar uit! Mijn stem en vetverdeling zouden gaan veranderen. Mijn spiermassa nam toe en na een paar maanden was mijn stem al een stuk lager, werd mijn gezicht wat hoekiger en werden mijn schouders breder. Met de dag begon ik meer op mijzelf te lijken. En nog steeds word ik met de dag gelukkiger, want langzaam begin ik te lijken op de jongen die ik altijd al was.

Ondertussen zit ik ruim anderhalf jaar aan de testosteron en ben ik het volgende deel van mijn transitie begonnen. Dat is het voortraject voor de borstverwijderende operatie. Als ik achttien jaar ben, zal ik deze operatie ondergaan. En het is misschien bizar om te horen, maar ik kijk uit naar een operatie. Het gevoel dat ik aankomende zomer net als alle andere jongens mijn shirt uit kan trekken en kan zwemmen, dát is vrijheid voor mij.


Noud (17) werd geboren als meisje, maar ontdekt op de middelbare school dat hij transgender is. Het verklaart het onbehagelijke gevoel dat hij jarenlang had. Voor Lazarus vertelt hij over zijn proces, waarvan dit de tweede blog is. In zijn eerste blog vertelt Noud over de stap om ‘zijn geheim’ voor het eerst thuis te gaan vertellen.

Meer over Noud vind je ook op de site van wijdekerk.nl

Geschreven door

Noud Fortuin

--:--