Jorn gaat op zoek naar de overblijfselen van zijn oude geloof

Op zoek naar waardevolle spullen

Op zoek naar waardevolle spullen in een afgebrand huis. Samen terug gaan om te verwerken wat er gebeurd is en wellicht iets te (her)ontdekken. En om hoopvol vooruit te kijken.

Bovenstaande metafoor  is belangrijk voor me geworden. Samen met zes andere mensen kwamen we op dit beeld tijdens de cursusavonden van Mensen van de weg, over het leven van Jezus.

De gesprekken die we  hadden, zijn een belangrijk nieuw hoofdstuk geworden in mijn verhaal van geloven. Zo kwam kwam ik er ook erachter dat ik toch echt andere mensen nodig heb om te blijven geloven. Dan alleen kan je geloof opnieuw gevormd worden.

Nauwe kamertjes en kapotte ramen

‘Mijn huis’ bestond uit overtuigingen, de theologie van de kerk waar ik bij hoorde en een wenselijk godsbeeld. Allemaal opgebouwd door de jaren heen. Steeds weer kwam er een apart kamertje bij wat ik opvulde met grote woorden, waarheden en onfeilbare zekerheden.

‘Door mijn kapotte ramen zag ik mensen die er toch ook best gelukkig uit zagen.’

Het voelde als thuis, de kamertjes waren knus en ik voelde me veilig tussen deze muren.
Het ging ook prima, totdat het leven mij overrompelde. Ineens bleek een waarheid toch niet te kloppen, of was een kamertje te klein voor de God die ik leerde kennen en werd ik claustrofobisch in de kleine ruimtes. Een aantal kamertjes raakte in verval en er waren steeds minder een plek waar ik me thuis voelde.

Het begon te stinken in sommige kamers. Ik heb nog geprobeerd om het een beetje op te lappen of het er, in ieder geval vanaf buiten, goed en gezellig uit te laten zien. Door de kapotte ramen keek ik soms naar buiten en zag ik een blauwe lucht, de zon en mensen die er toch ook best gelukkig uit zagen – en vrij.

Waarom bleef ik nog in dit huis?

‘Ik besloot niet achterom te kijken en buiten te gaan leven.’

Leven op straat

Hoe zou het dan gaan met de God die hier ook in huis woont? Loslaten wilde ik niet, maar ergens had ik een vermoeden dat Hij wel mee zou gaan als ik zou vertrekken. Er leek echt niets meer te redden aan dit huis. Ik besloot om het vervallen huis in brand te steken, niet achterom te kijken en buiten te gaan leven.

Een resolute beslissing, maar dat voelde als de enige optie. Onwennig zette ik mijn eerste stappen richting een nieuwe manier van geloven. De vrije ruimte om me heen was voor mij bitter en zoet tegelijk. Ik ontdekte dat God er ook buiten mijn huisje is. Op de straat leerde ik andere daklozen kennen en er ontstonden waardevolle relaties.

We deelden verhalen met elkaar. We namen tijd om stil te staan bij de pijn en teleurstelling. De ‘pity-party’ was  fijn, maar we wilden ook verder. Samen gingen we op ontdekkingstocht naar een andere manier van geloven.   Liefde is nu de drijvende kracht.

De onderlinge veiligheid gaf de ruimte om te gaan geloven op een andere manier. Toch wel het ook tijd om terug te gaan naar onze afgebrande huizen – want er moest vast nog wel iets waardevols zijn daar, toch?

Oude schatten tussen het puin

Schoorvoetend begonnen ik een eerste excursie richting de plek die ik achter me had gelaten. Ik vond het confronterend om het verleden in te stappen. Gelukkig was ik met anderen, want dit alleen doen zou bijna onmogelijk zijn.

De huizen waren afgebrand, maar tussen het puin zagen we af en toe iets glinsteren. Tot mijn verbazing waren er verschillende voorwerpen die straalden. Ik ontdekte dat verschillende waarheden uit het afgebrande huis nog steeds waarde voor mij hadden.

Ook de anderen werden geïnspireerd door oude schatten. We vonden de schatten zelfs mooier, kostbaarder en echter geworden door het vuur. Gelouterd.

Avondmaal herontdekt

Zo heb ik bijvoorbeeld opnieuw de diepe waarde van het heilig avondmaal ontdekt: God die zichzelf geeft in liefde voor de redding van de wereld. Zo avondmaal vieren, moedigt mij aan om hetzelfde te doen: mijn leven, tijd en talenten in te zetten voor de wereld om me heen. Ik ging weer bijbel lezen en ik kan nu ook weer onbevangen genieten van aanbiddingsmuziek.

‘Ga ook terug! Maar doe het samen.’

Nog steeds wil ik het liefst leven met zo min mogelijk muren. Lekker buiten zijn. Maar ik heb ook geleerd om de schatten van vroeger opnieuw als waardevol te zien, want alles is kostbaar. Iedere keer de confrontatie aangaan met teleurstellingen, maar me uiteindelijk een mooier, toegankelijker en liefdevoller mens.

Samen opnieuw genieten

Ga ook terug! Maar doe het samen. Ik heb ontdekt dat we elkaar nodig hebben. Gebroken verhalen kunnen samen een prachtig geheel vormen. In plaats van samen cynisch zijn is het ook mogelijk om samen opnieuw gaan genieten. Om vrede te sluiten met het verleden en vrij verder te gaan.

Ik vind het een bijzonder avontuur om samen schatten terug te vinden of te ontdekken. Al word ik nog steeds geconfronteerd met dingen die ik in brand gestoken heb, ik wil mezelf uitdagen om te blijven graven – door te gaan. Er is zoveel moois te ontdekken om ons heen.

Speciaal bij deze blog heb ik dit lied geschreven: 

The drowning water saves

Blog 7: laatste blog in deze serie van Jorn waarin hij zijn vijf belangrijkste ontdekkingen deelt.

Jorn den Hertog: Creatieveling die zingt, schrijft, speelt en af en toe voor de klas staat. Houdt van mensen en meer, zoals Utrecht, hamburgers, poëzie, boeken. Eerder deed Jorn voor Lazarus verslagvan diverse 7keer7-avonden in het land en is hij betrokken bij de cursus Mensen van de weg.

Nu schrijft Jorn voor Lazarus een serie van zeven blogs over zijn proces van teleurstelling, afscheid, hoop, ontmoeting en verwondering dat ‘geloven’ heet. En elke week speelt hij er een (zelfgeschreven) lied bij.