Ga naar submenu Ga naar zoekveld

In onze overprikkelde wereld kunnen we wel wat saaiheid en verveeldheid gebruiken. Toch?

Deel:

Rudolf is inmiddels al een aantal weken op pad en heeft een flink stuk van de Camino, de pelgrimsroute die hij loopt, afgelegd. Zijn laatste stuk was weinig afwisselend: akkers links, akkers rechts. Maar die saaiheid is soms precies wat je nodig hebt, merkt hij. 

Locatie: Astorga

Het is stil in mijn hoofd. Dagen wandelde ik over het vlakke gedeelte tussen zo ongeveer Burgos en Astorga. Akkers links, akkers rechts. Eindeloze gravelpaden. Weinig zon. Veel wind. Af en toe een eenzame boom. En soms, heel onverwachts, het vrolijke getsjilp van kleine vinkjes. Dorpjes waar de tijd heeft stilgestaan.
Een flink aantal pelgrims doet dit stuk per bus. Het is plat, saai en monotoon, zo zeggen ze. Wat jammer, denk ik, als ik dat hoor. Wat een gemiste kans.

Tijdens het wandelen denk ik soms helemaal niets. Er is alle tijd om rustig te mijmeren, er is geen haast om iets te bedenken. De weg is geduldig en er is weinig afleiding. Een Argentijnse Camino-vriendin vertelde me dat er spontaan herinneringen boven kwamen tijdens het wandelen. Zo borrelde bij haar een herinnering naar boven aan een vriendin. Ze waren jaren geleden met ruzie uit elkaar gegaan. Terwijl ze wandelde ging alles opnieuw door haar heen en in de avond stuurde ze haar na al die jaren een bericht en kreeg een mooie reactie terug.

burgos-astorga-750x450

Een echte kauwgomballenboom

Ook bij mij borrelen herinneringen naar boven. Op een zachte, rustige, haast aardige manier. En ik zing. Liedjes waar ik twintig jaar niet meer aan gedacht heb klinken door mijn hoofd. Als ik op een gegeven moment mezelf het kinderliedje De kauwgomballenboom van Elly & Rikkert mee hoor zingen, moet ik hard lachen. Gekker moet het echt niet worden.

Ik denk na over die mensen die deze weken overslaan. Als je iets saai en monotoon vindt, zegt dat dan niet vooral in de eerste plaats iets over jezelf? Als alle prikkels van buiten wegvallen, en je alleen overblijft met jezelf en wat er in je omgaat… Wat doe je dan? Ben je daar bang voor? Als je het landschap zo saai vindt, zegt dat ook niet iets over je eigen binnenwereld?

In onze wereld waarin je zoveel mogelijk geprikkeld wordt, waarin ‘saai’ en ‘verveling’ louter negatieve woorden zijn, zouden we wat mij betreft wel veel meer saaiheid en verveeldheid kunnen gebruiken.

Misschien is saai wel precies wat je nodig hebt. Want, zoals je te pas en te onpas te horen krijgt: ‘De Camino geeft je niet wat je wilt, maar wat je nodig hebt.’

Wonderlijk intensief en doodsaai

afbeelding
afbeelding.

Voor mij is dat ook wel iets wat bij de kern van het pelgrimeren hoort. Wandelen met open handen. Accepteren wat komt, wat gebeurt en wat je wel of niet gegeven wordt. Heerlijk eten en bar slechte maaltijden. Herbergen waar je met een grote glimlach weggaat en herbergen waar je ’s morgens zo vroeg mogelijk in het donker wegloopt, hopend dat je geen kleine kriebelende diertjes meeneemt. Dagen waarop je alleen maar langs de voortrazende snelweg loopt en dagen waarop je geniet van schitterende natuur. Een ontmoeting met twee stralende Indiase vrouwen of een horkerige Duitser die jou gaat verbeteren als je in je beste Duits iets aan hem uitlegt omdat ie geen woord Spaans of Engels spreekt. Wonderlijk intensief en soms doodsaai. Dat is allebei het leven en ik wil het allebei omarmen.

Is dat soms lastig? Natuurlijk! Zo stond ik een paar dagen geleden binnensmonds vloekend in een hagelbui te worstelen om mijn poncho over mijn backpack te krijgen. Als iemand me op dat moment had gezegd dat de Camino je geeft wat je nodig hebt, had-ie van mij een pijnlijke verbale hagelbui over zich heen gekregen. Op z’n minst. Net zoals toen ik onlangs een nacht in een herberg zelfs met slaapzak, vier lagen kleding en een jas niet kon slapen vanwege de kou.

Ik schrijf dit natuurlijk net zo goed voor mezelf als voor ieder ander. We zijn allemaal mensen.

‘De Camino geeft je niet wat je wilt, maar wat je nodig hebt.’ Dat zei ik dan weer wel met een grote glimlach tegen de telefoonverslaafde Koreaan wiens mobiele abonnement afgesloten was en die het ook al twee dagen zonder wifi moest doen. Waarop hij zijn handen in de lucht hief, kreunde en het uitriep: ‘O Camino, aarrghhhh nooooo!’ Gelukkig konden we er samen om lachen. En daar hadden we geen wifi voor nodig…

afbeelding

Rudolf (34) vertelt in het normale leven verhalen: face-to-face, aan grote en kleine mensen. Voor Lazarus schrijft hij live over zijn pelgrimstocht door Spanje naar Santiago de Compostella.

Zijn vorige blogs lees je hier.

Foto: Bisschoppelijk paleis in Astorga, ontworpen door Antionio Gaudi, fotograaf: door Ignacio Cobos Rey (Lironcareto)

Geschreven door

Rudolf

--:--