Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Terug naar de kerk: ‘De drempel is vaak zo hoog als je hem zelf maakt’

Jeannette gaat na lange tijd weer terug naar de kerk. Dat gaat niet zonder slag of stoot, maar ze ontdekt dat God langzaam weer dichterbij komt. ‘Er is een veilige vertrouwdheid in het weer op zondag naar de kerk gaan.' 

Deel:

Na jaren van structurele afwezigheid in kerkdiensten gaat het toch weer kriebelen: de zondag is een dag als alle anderen geworden en mijn geloofsleven is enigszins ingeslapen. Mis ik de kerk? Om daarachter te komen neem ik me voor om met regelmaat weer eens een kerkdienst te bezoeken. Hoewel? Ik bevind me inmiddels wel in een risicogroep: eind twintig, vrouw, single. Voor je het weet word je gerekruteerd voor het kinderwerk of voor iets met bloemen of vrouwen… Ik weet me gewaarschuwd als ik online op zoek ga naar de dichtstbijzijnde kerk waarvan de website me aanspreekt.

Peuters en Poppen

De eerste dienst die ik bezoek is blijkt een ochtenddienst in het kader van de gemeentezondag te zijn. De zaal is afgeladen vol en ik kom op de achterste rij terecht, tussen afgepeigerde ouders met jonge kinderen en buggy’s. Ik voel me enigszins ongemakkelijk. De peuter naast me is helaas ongevoelig voor mijn subtiele signalen. Hij begint zijn fles volhardend op mijn schoot te gooien zodat ik hem steeds weer aan hem terug moet geven. Helaas heeft hij ook geen boodschap aan de twee oudere mannen met handpop die op het podium een spannend, dienstvullend poppenspel opvoeren. Ietwat overprikkeld sta ik twee uur later weer buiten.

De tweede kerkdienst die ik bezoek is een middagbijeenkomst. In deze kerk blijkt ‘bijeenkomst’ voor ‘themalezing met aansluitend discussie’ te staan. Er zitten 20 mensen in een kleine opstelling in de zaal om over het thema euthanasie na te denken. Als rasechte pessimist raak ik enigszins ontdaan van alle angstaanjagende lijdensverhalen die tijdens het discussiemoment gedeeld worden. Verhalen die voor tachtig procent uit heftige gebeurtenissen bestaan en voor twintig procent uit een, in mijn ogen soms wat schrale, troostrijke christelijke boodschap. Ik beland bijna in een existentiële crisis en besluit het kerken voor de veiligheid een zondag over te slaan.

Wat is er van me geworden?

Ik waag een derde poging en ga weer naar een ochtenddienst. Ik weet ze wel uit te kiezen; het avondmaal wordt deze zondag op vernieuwende wijze gevierd. De avondmaal-gerechtigden staan op en vormen een kring om alle stoelen in de zaal. Een mooi gebaar van saamhorigheid, zij het niet dat het wat ongemakkelijk is voor mij en de twee andere volwassenen die op hun stoel achterblijven. Mijn voorgenomen strategie om niet op te vallen faalt hierdoor jammerlijk en na de dienst vraagt iemand me of ik interesse heb ik de Alpha-cursus.

Ai, die komt aan. Wat is er van me geworden? Ik ken de kerk van alpha tot omega, maar zoek juist naar nieuwe diepgang tussen de letters door. Ik sla het aanbod beleefd af, maar pak ter geruststelling van de bezielde kerkganger wel een evangelisatiefoldertje aan. Ik ken het al en heb het zelf in een grijs verleden waarschijnlijk ook weleens uitgedeeld. Het maakt me wat melancholisch. Ik zou christelijke literatuur graag met gretigheid en interesse willen lezen – maar de inhoud is beladen met allerlei oude associaties die ik nog steeds maar moeilijk van me af kan schudden.

Waar je ook geweest bent, de kerk is er nog

Vastberaden om een keer een ‘doorsnee’ dienst te bezoeken waar ik ongezien wat onderuitgezakt de boel kan meemaken probeer ik het voor de vierde keer. Nu neem ik me heilig voor om vooraf te checken wat er voor die zondag op het menu staat. Want die portie hyperactieve kinderen, poppenspel, zware thema’s en avondmaal viel wat zwaar op de maag bij deze afgedwaalde die net weer enigszins trek begon te krijgen. Gelukkig – de dienst die ik nu bezoek is warm en ingetogen. Hij duurt wat lang, maar het is mooi om mensen te zien genieten. Ik kan er wel iets van meekrijgen en vind het een apart idee: waar je ook geweest bent, de kerk is er nog.

Ik begin de kerk weer te waarderen…

Het is inmiddels een paar maanden later en ik kan voorzichtig zeggen dat ik langzaam maar zeker de kerk weer begin te waarderen. De diensten spreken me niet altijd aan, maar er is een veilige vertrouwdheid in het op zondag naar de kerk gaan. Het geeft structuur aan mijn hectische werkweken en is een rustmoment tijdens de zondag. In de betrekkelijke anonimiteit van een megakerk begint God weer wat dichterbij te komen. Het is heerlijk dat ik kan kiezen tussen vroege en late diensten, zodat ik mijn zondag ontspannen kan beginnen en om een uur of 12 in de kerk zit. Of ik er permanent een plek vind, weet ik nog niet. Maar in ieder geval weet ik dat de deur openstaat en de drempel vaak maar net zo hoog is als je hem zelf maakt. Dit biedt zeker perspectief.

Geschreven door

Jeannette Helms

--:--