Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Elze verliet de kerk, maar kerkasiel trekt haar toch weer over de drempel…

Deel:

De kerk heeft ze al een paar jaar geleden vaarwel gezegd. Maar het kerkasiel in het Haagse buurt en kerk-huis Bethel trok haar toch de drempel over. Elze vertelt waarom.

Ik kom al een aantal jaar zelden meer in een kerk. Maar als ik ga, dan is het omdat de inhoud een maatschappelijke functie heeft. Zo kwam het dat ik afgelopen zondagochtend met drie anderen voor de tweede keer naar Den Haag ging waar al bijna vijf weken een aaneengesloten kerkdienst plaatsvindt in het Buurt- en kerkhuis Bethel.

Deze continue kerkdienst moet voorkomen dat de uitgeprocedeerde Armeense familie Tamrazyan ons land wordt uitgezet na een verblijf van negen jaar. Zolang de dienst gaande is mag de Dienst Terugkeer en Vertrek het gezin niet oppakken. Meer dan vierhonderd predikanten gingen er inmiddels voor en het kerkasiel is wereldnieuws: de Amerikaanse Washington Post, Huffington Post en Duitse, Zwitserse, Franse media schreven erover. En er komen steunbetuigingen uit de hele wereld.

De deur zit op slot

Axel Wicke, een van de Haagse voorgangers die betrokken is bij het kerkasiel, volg ik al langere tijd op Twitter en zo hoorde ik van het besluit om deze familie onderdak te bieden. Met Axel heb ik de nodige gesprekken gehad in de loop van de jaren om erachter te komen dat we politiek en maatschappelijk gezien over veel zaken hetzelfde denken. Het is goed voor mij om met mensen als hij in contact te zijn. Zij laten mij zien dat wat ik miste in de kerk, soms toch bewaarheid wordt. Dat werkt helend.

Mijn eerste bezoek aan de kerkasieldienst, zo’n twee weken geleden, maakte diepe indruk op me. Je kunt komen en gaan wanneer je wilt, maar de deur zit altijd op slot en wordt met zorg bewaakt. Dat is het eerste wat opvalt als je aanbelt: je wordt vriendelijk welkom geheten maar er wordt ook duidelijk gevraagd waarvoor je komt.

Voor je de kapel binnenloopt, ga je langs het epicentrum. Vele vrijwilligers zorgen voor coördinatie, van pr tot boodschappen, er zijn altijd mensen aanwezig. Ik vraag coördinator van dat moment nog even hoe het met de familie gaat. Ze vertelt dat het heftig is, vooral psychisch. Veel bezoekers willen graag iemand van de familie zien of spreken, maar dat legt een heftige druk op hen, naast alle onzekerheid die al aanwezig is door hun uitzonderlijke situatie. Ze zijn nu in veiligheid, maar zitten ook gevangen.

In de kapel is het rustig, je wordt welkom geheten door de voorganger van dienst en krijgt een programma of liedbundel aangereikt. Die eerste keer was er veel stilte, en kon ik mijn eigen draai aan de bezinning geven.

Weerstand van binnen

Deze tweede keer vind ik het lastiger om bij de kerkdienst te zitten. Er gebeurde nogal veel de laatste week waardoor oude wonden opengehaald werden en ik even helemaal niks meer over God, kerk en geloof wilde horen. Ik ben activistisch voor de lhbtqia-community en heb mij beziggehouden met een dialoog in het Reformatorisch Dagblad over homoseksualiteit binnen de reformatorische gezindte. Door dit stuk bleek dat de dialoog helemaal geen dialoog was en dat raakte me diep.

Een goede vriendin sliep afgelopen weekend bij mij en stelde voor om zondagochtend naar Den Haag te gaan. Ik zei direct ja, maar voelde later twijfel. Ik wilde eigenlijk niet, er was teveel gebeurd, teveel openliggende pijn. Toch ging ik mee, voor haar en voor de familie Tamrazyan. Tijdens de dienst werden ook nog eens de meest gruwelijke Bijbelteksten werden voorgelezen, die op het leesrooster van deze zondag stonden. Ik voelde de weerstand van binnen toenemen en stond op het punt om de kapel uit te lopen.

De kerk in actie

Toen dacht ik aan Hayarpi Tamrazyan, die ik de vorige keer heel kort ontmoette en heb mogen omhelzen. Aan de deur die dichtviel en zo snel mogelijk op slot werd gedraaid, toen ik weer naar huis ging. Ik heb zelf de kerk toentertijd ondermeer verlaten bij gebrek aan veiligheid. Deze familie ervaart het precies andersom: zij krijgen veiligheid. Die gedachten hielpen me. Ik heb mijn ongemak even uitgesproken naar mijn vrienden, en godzijdank was een van mijn beste vrienden ook de voorganger van dat moment. Ik ben gebleven: de wil om anderen te beschermen voor kwaad was groter dan mijn pijn. En misschien leef ik op deze manier wel christelijker dan toen ik nog elke zondag een kerkdienst bezocht.

Wat ook hielp was het het prachtige schilderij van een vrouw met kind achter de lessenaar in de kapel: Madonna del Mare Nostrum van Hansa (Hans Versteeg). Zoals de voorganger zei: haar eindtijd is gaande, haar strijd om leven en dood. Ze kijkt je aan, tot in je ziel. Heb medelijden, wees genadig. Zie mij en mijn bloed. Mijn kind, mijn geliefde kind, kan het veilig zijn?

Deze roep gaat over kerkmuren heen, zo blijkt. Deze oecumene is hartverwarmend. Vele anderen gaan net als ik hier wel heen terwijl ze niets (meer) met kerk of geloof zeggen te hebben. We zien hier de kerk in actie, en een humane grens trekken: ze zijn al thuis. Mijn thuis is niet meer in de kerk, maar daar heel even wel.


Meer weten over het kerkasiel? Je kunt op deze site terecht met je vragen of om je aan te melden.  

Aanstaande zondag (2 december) is de Haagse predikant en coördinator van het kerkasiel Derk Stegeman te gast in Het Vermoeden. De tv-uitzending is te zien om 11.30 uur op NPO 2. 

Geschreven door

Elze Reinders

--:--