Maar het hoeft niet

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Maar het hoeft niet.

Ik heb me verslapen. Dat gebeurt me niet zo vaak. Dat ik dan wakker schrik terwijl het al tijd is geweest. Zes uur hoort de wekker te gaan. Automatisch geef ik de electronica de schuld maar wie weet heb ik in mijn slaapdronkenheid dat ding wel uitgedrukt en gedacht dat ik me nog wel even kon omdraaien. Ik weet het niet maar punt is wel dat de tijd op is. Ik lees nog snel even de teksten van de dag, maar haast en contemplatie, deadlines en overwegingen rijmen zich niet zo met elkaar.

Paulus die zijn luisteraars oproept om moedig te blijven staan waar ze voor staan ook als hij er niet bij is. Jezus die zegt dat je alles achter je moet laten, anders moet je hem maar niet willen volgen. Geen half werk. Lekkere boodschap als je je verslapen hebt, dat het niet de bedoeling is half werk te leveren. Consequent zijn, moedig en álles geven.

Ik draai me nog een keer om.

De oppervlakkige interpretatie is de zweep erover en je best doen. En ik geloof niet dat dit het is. Maar ik heb de tijd niet. Dus ik vind niets. Ik laat het maar sudderen. Ik geloof niet dat Jezus en Paulus de knoet komen leggen over mensen die zich verslapen, over mensen die zich al te kort voelen schieten. En wat je gelooft doet zoveel met wat je leest. Wie zich schuldig voelt, leest al snel dat hij of zij schuldig is. Wie vindt dat we gewoon wat liever moeten zijn tegen elkaar, leest al gauw dat. Of slaat gewoon een hele hoop teksten over en zegt: ouwe koek, dikke doei.

Tijd, ruimte en stilte en er anders maar niet aan beginnen. Het gewoon doorschuiven naar morgen. Ik heb vaak geprobeerd om dan alsnog met de moed der wanhoop in het kwartier dat me restte van mijn ochtendritueel een zinnige gedachte eruit te pompen. Maar waarom? Het kan ook zonder. Er gaan niemand dood. Het is niet lui, per se. Misschien is het jammer, maar is dat erg? Jammer is jammer, niet per se erg.

Ik zou graag nog verder pellen aan deze teksten. Tot ik een kern of een afslag op het spoor kom waarvan ik denk dat het me verder brengt. Nu lees ik vooral dat eens mens consequent moet zijn, moedig moet zijn en alles moet geven.

En dat geloof ik niet.

We zijn geroepen om mens te zijn. En mensen verslapen zich. Zijn inconsequent. En bang. Tenminste vaak. Ik geloof niet in een Paulus en een Jezus die dat element van de mens eruit willen slopen. Zij willen geen helden want ze zijn het zelf niet. Niet in de klassieke zin van het woord. Jezus moed is doortrokken van angst, frustratie, verwijt soms en dan toch maar door. Paulus consequentheid is ook maar ontstaan na grandioos gefaald te hebben in het begrijpen van wie die God dan is.

Falen is de weg vooruit. Dat sowieso. En dan iets met overgave, loslaten en trouw blijven. Waarschijnlijk. Maar vanochtend kom ik er niet uit. Want ik heb me verslapen. En dat kán ik proberen onder het tapijt te schuiven. Nog even een gedachte eruit rammen en denken dat niemand het zal merken. Ik ook weleens gelukt. Dat kan. Maar het hoeft niet.

Goedemorgen. En tot morgen. Een nieuwe dag, een nieuwe gedachte. Heb het goed.

Hier vind je drie tekstgedeeltes die Rikko vanochtend las.

Deze rubriek heeft een eigen boek: Lazarus staat op. Daarin zijn de 25 mooiste ochtendgedachtes van de afgelopen tijd gebundeld en geïllustreerd door Joanne Zwart.

Lazarus staat op | Rikko Voorberg | Vuurbaak | ISBN 9789460050404 | € 17,95