Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Dus zolang we nog bang zijn ….

Deel:

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Dus zolang we nog bang zijn … PopUpGedachte Dinsdag 9 januari 2019

Bang om te falen. Bang om je te verslapen. Bang dat de wereld kapot gaat. Bang dat het misgaat in vluchtelingenkamp Moria. Bang dat je de dag saai gaat vinden. Bang om jezelf te verliezen, of de ander. Bang om toe te geven dat je bang bent. Bang. In stripboeken is het een pistoolschot: Bang! In het echte leven een niet te controleren emotie, soms heftig, soms heel licht en altijd een beetje irritant. Tenminste, dat vind ik. Misschien kun je er vrede mee sluiten, met bang zijn. En het is ook maar goed dat we bang zijn, zegt de wetenschap, want mensen zonder angst zijn psychopaten. Het is een belangrijke menselijke faculteit net als verdriet, woede en blijdschap.

Maar volgens de tekst van vanochtend, drijft de liefde de angst uit. En dat wie nog bang is, nog heeft te groeien in liefde. Dat klinkt allemaal supertof voor op bruiloften en partijen. Of op een kaartje met Kerst of bij een doop ofzo. Iets vrooms, met een wat zijig achtergrondportretje. Maar in het echte leven… Drijft de liefde de vrees uit? En bedoel je dan een heel specifieke vrees, Johannes, schrijver van die mooie gedachte, of alle vrees? Het staat er namelijk vrij algemeen:

Liefde laat geen ruimte voor vrees. De volmaakte liefde drijft de vrees uit, want vrees duidt op straf en wie vreest is niet volgroeid in de liefde.

Dat moeten we natuurlijk even testen. Stel, dat het gaat om bang zijn om te falen. Drijft dan de liefde die vrees uit? Liefde voor wat? Liefde is misschien wel het meest gebruikte en misbruikte woord op geloof en God na. Maar goed, wat gebeurt er als je vreest om te falen. Je bent bang dat de ander je niet meer ziet staan. Je bent bang om liefde te verliezen. Of toekomst. Of je baan. Of je zelfrespect.

Zelfrespect. Laten we daar dan beginnen. Liefde drijft de vrees voor het verlies van zelfrespect uit. Dat zou kunnen, toch? Ik vrees in mijn eigen ogen te falen, tenzij ik mezelf alvast heb vergeven. Als ik het falen heb leren omarmen, zoals ik iemand anders zijn falen omarm. Mijn vrienden mogen falen, omdat ik ze liefheb. Mensen uberhaupt: liefde overbrugt de kloof die ontstaat als iemand faalt: in de liefde, in het werk, in eigen ogen. Liefde drijft de vrees uit, zegt Johannes. En we hebben het even getest op de eerst angst die ik vanochtend bedenk: vrees om te falen. Laten we het eens invoeren in de Johannes-quote.

‘Liefde laat geen ruimte voor de vrees om te falen. De volmaakte liefde drijft de vrees om te falen uit, want vrees om te falen duidt op straf en wie vreest om te falen is niet volgroeid in de liefde

Het klinkt een beetje als verwijt van Johannes: niet volgroeid in de liefde. Maar ik denk niet dat het zo is bedoeld. Ik denk niet dat de lezer daar bang voor hoeft te zijn, zogezegd. Johannes wijst nog op groeimogelijkheden. Wie bang is, kan zomaar in zichzelf verdwalen, in de angst, zoekt naar houvast, probeert rationeel de angst te ondergraven door te zeggen dat het allemaal zo erg niet is, wie bang is gaat uiteindelijk op de vlucht, wie bang is begint er maar niet aan, want stel je voor.

En Johannes’ remedie? Ga liefhebben. Ben je bang? Ga liefhebben. Maar wat en wie? Het maakt niet uit. Heb het object van je vrees lief: de ander. Heb jezelf lief: als je het falen van een ander kunt vergeven, waarom niet dat van jezelf. Heb de wereld lief, dat haalt de scherpe randen van de angst. Heb God lief, als je daarin gelooft. Want dat geeft vertrouwen dat het niet allemaal van jou afhangt. Dan durf je zelfs misschien toe te geven dat je bang bent. En nog niet klaar voor de job die er ligt. En dat er dan begrip is, want dat hoort bij de liefde.

God is liefde, zeggen de teksten. Wie liefheeft, is in God. En daarmee is de hele mensheid aangesloten op die bron. Misschien is er een enkeling die zo tragisch lijdt, zo stuk is, dat de liefde geheel ontbreekt in hem of haar, maar dat kan bijna niet bestaan. We zijn allemaal geconnect met de bron van het leven, met het goddelijke, want we weten wat liefde is. Een beetje. Ik verwacht niet dat er heel veel volwassenen in de liefde zijn. Wat betekent dat het nog stikt van de groeimogelijkheden. En dat de liefde zoals we die voelen niet zomaar mag dienen om ons op voor te laten staan of alles te vergoelijken wat ons voor de kop komt: ja maar ik deed het uit liefde. Liefde moet ook groeien. En volwassen worden. En dat is belangrijk. Want het drijft de vrees uit. De vrees die ons in de boeien slaat, klein maakt, doet terugdeinzen. Liefde maakt vrij. Vrij om te falen, om te beginnen, om door te gaan.

Werd het vanochtend zomaar een ode aan de liefde. Nou ja, onontbeerlijk in tijden van Nashville-statements.

Hier vind je drie tekstgedeeltes die Rikko vanochtend las.


afbeelding
afbeelding.

Deze rubriek heeft een eigen boek: Lazarus staat op. Daarin zijn de 25 mooiste ochtendgedachtes van de afgelopen tijd gebundeld en geïllustreerd door Joanne Zwart.

Lazarus staat op | Rikko Voorberg | Vuurbaak | ISBN 9789460050404 | € 17,95

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--