Ga naar submenu Ga naar zoekveld

De laatste oproep van de week

Deel:

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

De laatste oproep van de week – PopUpGedachte vrijdag 8 februari 2019

Het was een week vol aanmoedigingen en oproepen. Het begon met je blijven verbazen en blijven geloven en eindigt vandaag met een noot over gastvrijheid. De week is een preek en daar zitten we lang niet altijd op te wachten. De dingen die je moet, de opdrachten die je meekrijgt, de hoge moraal die je weer eens aangemeten wordt.

En toch komen we zelf terug. We komen terug naar dominees die je raken, leiders die inspireren, cabaretiers die de waarheid spreken en hoopvolle voorbeelden waarvan je menselijkerwijs zegt: dat is een beetje teveel gevraagd (om nu met z’n allen meteen in sloppenwijken te gaan wonen, demonstraties tegen regimes te houden, in je eentje tegenover een tank te gaan staan of alleen al te demonstreren voor het klimaat – dat is soms al gewoon te veel, agenda-technisch) – die hoopvolle voorbeelden zoeken we toch steeds weer zelf op. Het kan een vorm van masochisme zijn, zwelgen in de zelfkritiek door de spiegel te zoeken van datgene dat laat zien dat je niet goed genoeg bent. En dan met een 21e eeuwse versie van de ransel jezelf tuchtigen. Als je dan niet goed bent, kun je altijd nog jezelf verwijten dat je niet goed bent – en dat voelt dan op een rare manier ook goed. Heb je het in elk geval soort van rechtgezet. Tsja.

Waarom komen we terug naar de idealist, de dominee, de cabaretier. Zij die ons troosten, soms, maar ook weer uitdagen. Waarom keer ik weer terug elke ochtend naar die oude Bijbel, een plek waar ik rust vind en me gedragen voel soms, maar ook altijd weer uitgedaagd wordt, pootje gehaakt, uit mijn comfortzone wordt gelicht en gevraagd wordt om met nieuwe ogen naar mezelf, de ander en de wereld te kijken? Wat zit daar voor drive?

Ik bedenk deze vragen terwijl ik de eerste regels lees van de Bijbeltekst die ik vandaag onder ogen krijg. Dit staat er in het het bijbelboek Hebreeën:

Broeders en zusters, houd de onderlinge liefde in stand en houd de gastvrijheid in ere, want zo hebben sommigen zonder het te weten engelen ontvangen. Bekommer u om de gevangenen alsof u samen met hen gevangen zat, en om de mishandelden als om mensen die net zo’n lichaam hebben als u.

Onderlinge liefde en ook de gastvrijheid. In ere houden, want je weet het nooit. We moesten ons blijven verbazen en laten verrassen aan het begin van de week, zo meende ik uit de teksten te destilleren. Wel, gastvrijheid zorgt áltijd voor verrassingen. Niet altijd aangename, hè. Maar zo hebben sommigen zonder het te weten engelen gehuisvest. Is een toffe basishouding, toch? ‘Kom eten!’ (…psstt.. wie weet, misschien is het wel een engel, kom we maken iets extra lekkers klaar). En verwachtingsvol schuif je dan aan tafel. Krijgt de kaars op tafel en de maaltijd toch wat extra glans, zo’n mogelijke engel aan tafel.

Bekommer u om gevangenen alsof u samen met hen gevangen zat.

Kruip in hetzelfde schuitje, stap in dezelfde huid. Gewoon doen. Bij gevangenen denken we toch allereerst – tenminste, dat heb ik – aan waarom iemand gevangen zit. Terwijl ik me afvraag of dat het eerste is waar de gevangene of mede-gevangene mee bezig is. Die wil overleven, vriendschappen sluiten, kijken wat voor vlees hij of zij in de kuip heeft en overleven. Bekommer u om gevangenen alsof u samen met hen in de bak zat.

Dat heeft Jan de Cock dus letterlijk gedaan, hè? Ken je zijn boek: Hotel Prison. Absolute must-read. Hij heeft zich wereldwijd in allerlei gevangenissen laten opsluiten om degenen binnen de muren te ontmoeten. Begonnen vanuit de gedachte dat je geen gevangenispastor kon zijn zonder zelf de binnenkant van de gevangenis te hebben gezien en ervaren – hij nam Hebreeën heel letterlijk – en wat een waanzinnige verhalen over mooie mensen, zware omstandigheden, liefde, pijn en omhelzing komen dan je tegemoet. Weer zo’n heilige eigenlijk, die Jan de Cock, die zonder allerlei dingen van je te vragen, je ook niet helemaal met rust laat.

Geef om mishandelden als om mensen die net zo’n lichaam hebben als u. Het is niet makkelijk om bij sporen van marteling op het lijf van een vluchteling in Lesbos jezelf voor te stellen in de handen van martelende beulen in Assads gevangenis of in welke helse plek dan ook. En toch. Hetzelfde lichaam als het uwe, hetzelfde lichaam als het mijne. En hij of zij heeft iets doorgemaakt, waar ik kotsmisselijk van word. En toch – net zo’n lichaam als het mijne – en het verdient liefde, aandacht, zorg, een plek om te zijn, aanraking. Gister nog vertelde een medewerker van Artsen zonder Grenzen over de talloze huidziektes die de mensen in het kamp Moria hebben. Dat je van gekkigheid niet weet waar te krabben én geen cent hebt voor medicijnen, geen papieren voor uitzicht, geen dak boven je hoofd. Met net zo’n lichaam als het onze.

Identificatie, je laten verrassen, tafels met ruimte en harten met empathie. Het zijn nogal vragen. Teveel eigenlijk. En toch keren we er steeds weer naar terug. Niet vanwege de eisen die gesteld zouden worden, maar vanwege het verlangen in ons eigen hart. Omdat we hiervoor gemaakt zijn en dat soms weer even weten. Heb een goed weekend. Tot maandag.

Hier vind je drie tekstgedeeltes die Rikko vanochtend las.


afbeelding
afbeelding.

Deze rubriek heeft een eigen boek: Lazarus staat op. Daarin zijn de 25 mooiste ochtendgedachtes van de afgelopen tijd gebundeld en geïllustreerd door Joanne Zwart.

Lazarus staat op | Rikko Voorberg | Vuurbaak | ISBN 9789460050404 | € 17,95

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--