Ga naar submenu Ga naar zoekveld

shit must happen.. maar

Deel:

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

PopUpGedachte woensdag 17 april 2019 – Shit must happen, maar..

Woensdagochtend is het, de lucht kleurt roze. Er hangen donkerblauwe watten tegen een lichtblauw-zachtroze hemelkoepel. Het begint warempel werkelijk lente te worden. Pasen hangt in de lucht, voorjaar doet dat ook al een poosje. Misschien moeten we het lijden en sterven maar overslaan en meteen door naar licht, lucht, ruimte en opstanding. Zou wel fijn zijn eigenlijk. Maar zo werkt het niet. Misschien is de Notre Dame wel een voorbeeld daarvan.

Ze waren al tijden bezig om geld bijeen te schrapen voor haar restauratie. Maar men was niet geïnteresseerd. Niet genoeg in elk geval. Het was een mooi werk, een paar miljoen kon best gevonden worden, 100 miljoen vast ook wel. Maar makkelijk ging het niet. Want het zag er allemaal nog best wel goed uit. Goed, er lagen stukken van beelden intussen in de tuin. Van het dak gekieperd. Kleine timpaantjes waren vastgezet met ijzeren banden zodat er niet meer naar beneden zouden rollen op hoofden van niets vermoedende bezoekers. Wie heeft er nou zin aan regulier onderhoud, aan de dagdagelijkse kosten, aan het gewone werk?

Er waren er een aantal, gelukkig. Daarom stond het ding in de steigers. Toen fikte de boel zo grondig dat de hele wereld in ontzetting toekeek. Het zou nu wel gedaan kunnen zijn. Ave Maria in de straten, wereldwijde aandacht in het nieuws. Toen bleek dat de grande dame alleen haar hoed had verloren en haar interieur voor 70% was aangetast, maar ramen heel leken en het orgel ook, toen werd er spontaan in de buidel getast. Binnen één dag lag er al 300 miljoen. En het zullen er vast nog veel meer worden. Ze wordt mooier dan ooit, jubelt de president. En zo is Pasen al gebeurd voordat Pasen gebeurt, maar dan wel als door de dood heen.

Vandaag wordt in de kerk wereldwijd onder andere dit fragment gelezen Wel gaat de Mensenzoon heen, zoals van Hem geschreven staat, [en dat is Bible-Speak voor doodgaan] maar wee de mens door wie de Mensenzoon wordt overgeleverd! Het zou beter voor hem zijn als hij niet geboren was, die mens!’ Judas, zijn verrader, nam ook het woord en zei: ‘Ik ben het toch niet, Rabbi?’ Hij antwoordde hem: ‘Gij zegt het.’

Was jij het maar niet Judas, inderdaad. Was jij het toch maar niet. Een ander ook niet, hoor. Maar jij, als één van de getrouwe leerlingen, de penningmeester, de man met de frons, die nu zich door het kwaad laat gijzelen. Volgens sommige interpreten met nog een goed hart ook; hij maakt zich echt zorgen over Jezus. Die moet gestopt worden en van zijn megalomanie genezen. Daar zegt de Bijbel niets van. Het lijkt er op dat lezers toch graag de slechterik een hart meegeven en dat is mooi. Alleen al voor de gelaagdheid van het verhaal.

Wat mij het meest fascineert is dit: Het kwaad moet gebeuren, de Mensenzoon móet heengaan, maar wee de mens door wie. Och hemel, het zou beter zijn als die mens nooit geboren was. Het herinnert aan Job en zijn lijden, de Job die spreekwoordelijk is geworden voor onuitsprekelijke ellende vervloekt zijn geboortedag. De man die dit verraad pleegt, deze keuze maakt, staat onuitsprekelijk lijden te wachten.

Het is nodig en onafwendbaar dat er dingen stuk gaan in de wereld. Maar wee de mens die het aanbrengt. Het is zo dat het in de menselijke aard zit om oorlogen te voeren en gevechten te beginnen, maar wee degene die het veroorzaakt. De milieu-crisis is misschien onafwendbaar en het levert een motivatie voor fantastische plannen voor groene energie, maar wee degene die het in de wereld heeft geholpen of het continueert. En die moeten we helaas allemaal voor onze rekening nemen. De migratie-crisis is een drama, het was misschien onafwendbaar dat in deze tijd op deze manier er chaos zou ontstaan, maar wee degene die het veroorzaakt – van Assad, tot haters, tot individuele burgers en politici. Wee.

Het is een evenwicht tussen onafwendbaarheid en eigen verantwoordelijkheid. De klimaatcrisis kun je niet in zijn geheel op iemands bordje schuiven maar iedereen is wel verantwoordelijk. Lijden en pijn zijn soms onvermijdelijk, er komt soms zelfs heel veel goeds uit, maar wee degene die het aanbrengt. Shit en ellende is nooit en te never Gods bedoeling of aangebracht door de goedheid, maar er dwars doorheen wordt heel veel goeds bewerkt. En toch wee degene die het aanbrengt. Wordt door crisis en ondergang schoonheid gebeuren – dan nog is degene die crisis en ondergang aanbrengt verantwoordelijk voor crisis en ondergang.

Er zijn veel utopische denkers (zoals sommige populisten) die aansturen op conflict en soms zelfs burgeroorlog, die het verkondigen en zich erop voorbereiden. Dat zou de enige weg zijn naar heelwording. Zelfs als er heelwording ontstaat door een conflict, zullen degenen die het gecreëerd hebben zich moeten verantwoorden. Het verhaal van Judas leert me om nooit de schouders op te halen over wat onvermijdelijk lijkt. Want er is altijd een keuze.

Nog een paar dagen. Dan wordt het licht.

Hier vind je drie tekstgedeeltes die Rikko vanochtend las.


Rikko Voorberg

Rikko Voorberg (38) is theoloog, schrijver, ‘activist/kunstenaar’ en initiatiefnemer van o.a. ‘We gaan ze halen’.

Wil je betrokken raken bij het werk van Rikko? Kijk dan hier.  

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--