Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Sjouwen maar

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Deel:

PopUpGedachte Maandag 29 april 2019 – Sjouwen maar

Een nieuwe week. Een nieuw hoofdstukje in de agenda. Het is maandagochtend en ik lees de oude teksten van christendom, een bijbelfragment dat deze dag in allerlei Katholieke misvieringen in de hele wereld zal worden gelezen. Van Oost naar West, van hier tot in Sri Lanka. En overal zal het een eigen betekenis vinden, iets anders zal er resoneren. Elk woord zal in Sri Lanka houvast en troost moeten bieden aan mensen die zo verschrikkelijk hard geleden hebben onder de aanslag van IS. Elk woord zal rust moeten bieden in een land waar een fragiel maatschappelijk evenwicht aan flarden is gebombardeerd en er veel en veel te veel begrafenissen in één week hebben plaatsgevonden. Op die plek, in deze tijd, wordt dezelfde tekst gelezen als hier. Jij die naar je werk gaat en in je auto even de podcast aanzwengelt om een rustige overweging mee te pikken. Die ander die nog in bed ligt met haar baby en zo elke ochtend iets van inspiratie vindt. Je appte me laatst de foto van de jongste luisteraar van deze podcast. Zelf zit ik aan een tafel momenteel in een klein houten huisje in  Zuid Holland. Even een paar dagen weg met Joanne, mijn vrouw. De kinderen logeren, de houtkachel aan en tijd voor elkaar nemen.

En al die verschillende mensen nu – al nog heel veel meer verschillende mensen in de afgelopen 2000 jaar op vrijwel alle plekken van de wereld in alle mogelijke omstandigheden, hebben deze zelfde tekst gelezen:

Komt allen tot Mij die uitgeput zijt en onder lasten gebukt, en Ik zal u rust en verlichting schenken.
Neemt mijn juk op uw schou­ders en leert van Mij: Ik ben zachtmoedig en nederig van hart; en gij zult rust vinden voor uw zielen, want mijn juk is zacht en mijn last is licht.

De één heeft ‘m meteen op een wandtegeltje gedrukt. Ophangen, ademhalen, klaar, niks meer aan doen. De ander is er wandtegeltjes van gaan verkopen, geeft ook rust als je wat op je bankrekening hebt. Ja toch? Een derde is er heel boos van geworden. Het juk van de kerk of geloof of Jezus was helemaal niet zacht. Het was slopend, onderdrukkend, het ontkende je geaardheid en sloeg de levenslust uit je ziel. Het was niet nederig van hart, maar vernederend van aard. Het moest rust geven aan de ziel van de pastoor, die niet geconfronteerd wilde worden met mensen die anders waren dan hij, maar rust voor de dolende ziel? Ho maar.

En over al die eeuwen en in al die hoeken en gaten van de aardbol is deze tekst ditzelfde blijven zeggen. Een Jezus van Nazareth met een uitnodiging aan uitgeputte mensen. En daar kunnen wij wat van in onze cultuur. Onszelf uitputten. Niet fysiek, zozeer. Daar hebben we machines voor. Zozeer zelfs, dat we sportscholen hebben ingericht omdat we wel héél weinig uitgeput raakten in het echte leven. Dan maar kunstmatig. En ervoor betalen. Zodat je niet door je werk fysiek uitgeput raakt, maar heel hard werkt om de sportschoolhouder en de personal trainer te kunnen betalen die jou dan fysiek moet uitputten. Rare wereld.

Geestelijk en mentaal uitgeput. Dat is onze wereld algauw. We verzamelen stress, schreef een onderzoeker. Door onze bereikbaarheid online en offline, stapelen we stress op tot het niveau dat we het nog aan kunnen. We noemen onszelf dan met enige tevredenheid ‘druk’ en dat betekent dat we aan het randje zitten. En af en toe kukelen we er overheen. En dan zijn we niet druk of moe maar uitgeput. En die lasten slepen we wel mee. Je kunt ze allemaal makkelijk identificeren. Zo erg dat het bijna cliché is. Over jezelf moeten presenteren, over keuzevrijheid die keuzestress is, over gelukkig moeten zijn, over geen weg weten met je falen, je spijt, je stommiteiten en je gevoel van onmacht en frustratie over het onrecht dat zo ongrijpbaar veel om je heen gebeurt. Het overheerst niet, maar het is er wel. Hangt in de rugzak. En als iemand er opeens op wijst, schieten spontaan de tranen in je ogen. Verdorie, het zit er ja. En het doet pijn. Nu je het zegt. Maar ja, je schokschoudert wat, neemt de zak met stenen weer op en hobbelt verder. Wat kun je anders. En er staan ook een hoop mooie dingen tegenover.

Jezus van Nazareth neemt je niet je juk af. Hij pretendeert niet dat we vrije, hippie-achtige, spring-in-het-veld types worden van zijn weg. Maar het wordt wel licht. Door de zachtmoedigheid waarmee hij je tegemoet treedt. En als de pastoor die je kende, wiens juk vernederend pijnlijk was, niet diezelfde zachtmoedigheid uitdroeg, dan was het niet dat juk van Jezus van Nazareth. Zijn weg is herkenbaar aan zachtmoedigheid. En de ontmoeting met een nederig hart. Deze eeuwige aanwezige komt de voeten wassen na een lange reis en zoekt naar rust voor de ziel.

En als ik de context van deze passage mag geloven dan is het enige wat hij je oplegt om te dragen, zacht en licht; de erkenning van je falen en je stommiteiten. Zonden noemt hij het. En dat ziet er soms uit als een moedertje-zware installatie om rond te sjouwen, maar hij zegt: probeer maar, til het maar op, draag het maar: het is zacht en licht en biedt rust aan uitgeputte zielen. Erken maar, biecht maar op, ik ben zachtmoedig en nederig van hart. Zo biedt hij rust en verlichting. In relaties, in je eigen hart, in vriendschappen, in je baan, waar dan ook. De erkenning van falen en stommiteitenn, neem het maar op, biecht het maar op. Niet alles in één keer, niet als nieuwe eis aan jezelf bovenop je eis om perfect te zijn, om goed uit de bus te komen en een gelukkig leven te leiden in de ogen van anderen. Maar in plaats daarvan. En in kleine stapjes. Het ene afleggen, het andere opnemen. Niet meer slagen, maar durven mislukken, niet meer moeten presteren, maar de ander vinden aan de rafelranden van je hart.

Een gedachte voor de maandag. Heb het goed.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.

afbeelding
afbeelding.

Rikko Voorberg (38) is theoloog, schrijver, ‘activist/kunstenaar’ en initiatiefnemer van o.a. ‘We gaan ze halen’.

Wil je betrokken raken bij het werk van Rikko? Kijk dan hier.

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--