Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Over wat voor vrede hebben we het dan?

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Deel:

PopUpGedachte dinsdag 21 Mei – Over wat voor vrede hebben we het dan?

In de zendtijd voor politieke partijen belooft het CDA onder andere om voor ‘onze manier van leven’ te strijden in het Europees Parlement. Ze hoopt daarmee stemmen te winnen, want wij zijn toch hartstikke blij met onze manier van leven. Ja toch, niet dan? Houen zo.

Onze manier van leven: Het zóu kunnen gaan over economische ongelijkheid. Dat we niet verder afglijden naar een grotere kloof tussen arm en rijk, het behoud van een verzorgingsstaat en van minimumlonen om maar iets te zeggen. Dat zou kunnen. ‘Onze manier van leven’ zou ook kunnen gaan over de positie van homo’s, de gelijkheid van man en vrouw en dergelijke dingen die geroepen worden om ons teweer te stellen tegen sharia-invoerende-moslims. Er is geen sprake van een reëele politieke dreiging maar hé, het werkt electoraal. Het zou ook kunnen gaan over klimaat, dat we weliswaar erin investeren, maar dat dit niet ten koste moet gaan van ‘onze manier van leven’.

De drie grote uitdagingen van onze tijd: economische ongelijkheid, migratie (en daar valt tegenwoordig ook een enorme godsdienststrijd onder) en klimaat. En dan strijden voor het behoud van ‘onze manier van leven’.

Ik snap dat het werkt en misschien is het heel elitair links of zzp'er, luxe-stads om zo kritisch te zijn op onze manier van leven. Want als we zo doorgaan met 'onze manier van leven’ op het gebied van klimaat, dan komt het niet echt goed. Wie gaat ons vertellen dat er geen 5 aardbollen bestaan (die nodig zouden zijn om onze manier van leven te handhaven) en dat we dus 4/5 van onze manier van leven moeten gaan inleveren, somehow?
En als we zo doorgaan met onze ‘manier van leven’ met migratie, kunnen we dan onze kleinkinderen nog in de ogen kijken? Of de geschiedenisboekjes die ze later zullen schrijven? Of God zelf? En als laatste: als we zo doorgaan met onze manier van leven economisch gezien, dan groeit de kloof tussen arm en rijk gewoon door.

Kortom, 'onze manier van leven', onze vrede en veiligheid, onze economie is niet vol te houden. Laat de sterkste schouders de zwaarste lasten dragen, laat het niet afgewenteld worden op hen die niets hebben (of ze nu migreren of al heel lang in dit land wonen) maar doe niet alsof ‘onze manier van leven’ kan blijven bestaan.

De Romeinen hadden een term voor hun ‘manier van leven’. Het was de Pax Romana. Die werd verspreid en bewaakt met het zwaard, in stand gehouden door strikte hiërarchie en allerlei godsdienstige rituelen met de keizer als zoon van God. Met een verwijzing werd de Amerikaanse droom, ofwel ‘manier van leven’ wel de Pax Americana genoemd. En de nieuwe ‘zoon van God'  in het Witte Huis wil dat graag weer terugbrengen. De grootheid ervan, beschikbaar voor alle Amerikaanse staatsburgers (behalve die met een andere nationaliteit).

Vandaag zegt Jezus van Nazareth dit: “Ik laat jullie vrede na; mijn vrede geef ik jullie, zoals de wereld die niet geven kan. Maak je niet ongerust en verlies de moed niet.”

Ook Jezus van Nazareth brengt een manier van leven, een Pax Christi. Een vrede, zoals de wereld die niet geven kan. En ik doe even op deze vroege ochtend in dit schrijf- en meditatie-uurtje een gooi naar het verschil tussen de beide vredes. Het CDA gaat naar Europa om onze manier van leven te verdedigen; wacht maar rustig af, zeggen ze, stem op ons dan brengen wij het in orde. Trump voert een bijna-oorlog met Iran om onduidelijke redenen.
Jezus van Nazareth sterft zelf. En zegt: volg mij na. De één wil alle dreigingen tegenhouden en vraagt om een kiezersmandaat. De ander ondergaat alle dreigingen en zegt: het is veilig hier, voor je ziel. Kom, ga mee op pad.

De innerlijke rust van de man die afgelopen week de doodstraf kreeg. Zo’n soort vrede. Hij ging zingend op weg naar zijn einde, want hij had zijn schuld ingezien, zijn falen, hij had vergeving gevraagd en ervaren en nu zong hij ‘Soon and very soon, we are going to see the King’. Buiten stonden zijn nieuwe broers en zussen met hem mee te leven en te lijden.
Dat kun je ‘delusional’ noemen, zo’n liedje. Maar het is wel vrede. Vrede die geen offers van anderen vraagt, die geen anderen opoffert (op het gebied van klimaat, migratie of economie), maar die kiest om waar nodig zichzelf en de eigen levenswijze aan te bieden als ‘offer’ zogezegd. Omdat voor de rust in de ziel extern-gegarandeerde veiligheid niet meer nodig is. Omdat in de Pax Christi een mens zich niet meer bedreigd voelt, niet meer ongerust is, niet meer moed verliest – of in elk geval niet voor altijd.

Een politiek stukje tekst – tenminste zo heb ik het gelezen vanochtend. En essentieel voor een denken over geloven dat midden in deze wereld wil staan, pragmatisch, praktisch en gedreven.

Goeds!

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--