Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Waar wacht je nog op

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Deel:

PopUpGedachte 7 mei 2019 – Waar wacht je nog op?

Is dit het goede moment? Of komt er nog een betere? Wie zal de leiding nemen? Weten we wel genoeg? Misschien moeten we eerst nog meer onderzoeken, nog meer voorbereiden, nog beter ons inlezen.

Het zijn de standaard tactieken die gebruikt worden als er ergens knopen moeten worden doorgehakt of als er moeilijke beslissingen moeten worden genomen: kortom, als het tijd is voor actie. Het is altijd moeilijk om van de wachtstand over te gaan in de actiestand of om van verkennen, nadenken en voorbereiden over te gaan naar doen en realiseren. Dus zullen er altijd mensen zijn die zeggen dat het nog te vroeg is. En daar hebben ze soms gelijk in, soms is het niet anders dan een verwoording van het gevoel dat het best spannend is om de volgende fase binnen te gaan. Het zijn zogenaamde vertragingstactieken: zullen we nog een commissie instellen? Zullen we nog eens die of die expert uitnodigen om er iets over te komen vertellen? Aan wijsheid kun je nooit genoeg hebben, dus vertraging kan heel waardevol zijn. Maar het kan je ook tegenhouden.

Wie bezig is met de vraag hoe het anders kan in deze wereld uit liefde voor deze wereld of uit frustratie over de onrechtvaardigheid van deze wereld, zal altijd het gevoel hebben te weinig te weten. Zo niet, dan zul je altijd iemand tegenkomen die zegt dat het te complex is, dat er meer kennis nodig is, dat je niet zomaar er iets over kunt zeggen. En dat is altijd waar. En toch kun je ook niet wachten tot je genoeg weet, tot de juiste persoon opstaat, want dan gebeurt er nooit wat. Idealiter slaan de vertragende mensen en de knopen-doorhak mensen de handen in elkaar en houden ze elkaar in evenwicht.

Vandaag heeft Jezus het in de teksten over het feit dat hij ‘het levende brood’ is. De cultuur waarin Jezus opgroeit, het levensgevoel van het Joodse volk zoals ik dat een beetje heb leren kennen in mijn studie en nog steeds in de omgang met Joodse mensen anno nu, is een cultuur van verwachting. Verwachting van de Messias. En een prachtige verwachting. Er is in de geschiedenis van christendom zoveel kwaads gezegd over het Joodse volk dat iedereen die er iets over zegt dat met de grootste zorgvuldigheid moet doen. Maar afgelopen zondag bij de Vrijheidsmaaltijd zei de voorzitter van de Synagoge in Amsterdam-West het nog eens: wij verwachten de Messias met Pasen, daarom houden wij altijd ruimte daarvoor. Een cultuur van verwachting.

Een deel van het christendom heeft dat trouwens ook. Zij geloven dan dat de Messias is gekomen, maar het werk is nog niet klaar, dus die wachten op zijn terugkomst. En tot die tijd is het wachten. En gewoon je ding doen verder in het leven natuurlijk, maar ook daar wordt een cultuur van verwachten gecultiveerd. We weten niet genoeg, we zien het nog niet, de nieuwe werkelijkheid is er nog niet, het is nog niet aan het gebeuren. We wachten.

In de lezing van vandaag lijkt Jezus te zeggen dat er niet veel meer te verwachten is. Dat is niet het enige wat er gezegd wordt in de teksten, er is heus nog iets van toekomst waarin dingen staan te gebeuren, maar als we deze tekst op zichzelf eens laten staan dan zegt hij mijns inziens: alle rituelen in jullie geschiedenis, alle wonderlijke dingen die gebeurden, die spraken nog van een nieuwe situatie die zich zou aandienen en die jullie vleugels zou geven. Dan zou de wereld hersteld zijn en dan zou je kunnen gáán. Kunnen doen. Vrij zijn. Geliefd weten. Ruimte hebben. Hoe je het ook noemen wilt.

Jezus heeft vooraf aan deze lezing duizenden mensen te eten gegeven volgens een wonderlijk recept: de ingredienten waren namelijk vijf broden en twee vissen. Dat is knap hoor. Dus de mensen willen er meer van weten en reizen Jezus achterna. Hij zegt dan: jullie hebben honger gekregen van dat brood hè? Weet je, jullie hebben brood nodig dat uit de hemel neerdaalt. Voeding. Voor de ziel. In hun gezamenlijke geschiedenis is er eerder een moment geweest waarop ze wonderlijk gevoed werden. In de woestijn, bijna omkomend van de honger regende het manna, een broodachtig iets direct uit de hemel, zogezegd.

Jezus zegt: daarvan kreeg je nog honger. Het was nog een beeld om jullie in leven te houden onderweg, voeding onderweg in de cultuur van verwachting. Maar nu zegt hij: 'Ik ben het brood des levens: wie tot Mij komt zal geen honger meer hebben, en wie in Mij gelooft, zal nooit meer dorst krijgen.

Een extreme uitspraak. Die ik niet anders kan lezen dan zo: Je hebt niets meer nodig dan dit. Dit verhaal, deze gebeurtenis, dit moment in de geschiedenis. Boeken lezen, onderzoeken, verwachten, studeren, je voorbereiden – je kunt er nooit genoeg van doen – maar zo ergens in dat jaar 0 zegt de rabbi dat datgene wat je hoopte en verwachtte als noodzakelijke voorwaarden voor die nieuwe wereld, voor de ruimte, voor je plek innemen, dat die vandaag in vervulling zijn gegaan. Niets hoeft je meer tegen te houden. Er komt geen beter moment meer, er komt geen betere persoon.

De christelijke verwachting van een terugkomst van jezus, van een eindoordeel, het zijn belangrijke noties, maar als die niet in evenwicht gehouden wordt door woorden als die van vanochtend gaan we op onze kont zitten. En dat was niet de bedoeling. Dat is niet wat die oude teksten aan christenen meegeven. Met Jezus van Nazareth komt voor de volgelingen aan de alomvattendheid van de verwachtingscultuur een einde. De nieuwe wereld is begonnen. Pak je ruimte. En mijn God, wat is dat nodig. Op klimaat, op migratie, op economische ongelijkheid. Maar net zo goed met de buurman, de keuzes op je werk, in je bestuursvergadering, met collega’s. Overal. Er komt geen beter moment, geen reddende engel. Die kwam al, en hij gaf het stokje door aan jou en mij. In besef van ons onvermogen en met vertrouwen in ons vermogen. Het is allang begonnen.

Ik geef het altijd weer voor beter, maar in deze richting duwt mij vandaag deze lezing. Heb een goede dinsdag!

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.

afbeelding
afbeelding.

Rikko Voorberg (38) is theoloog, schrijver, ‘activist/kunstenaar’ en initiatiefnemer van o.a. ‘We gaan ze halen’.

Wil je betrokken raken bij het werk van Rikko? Kijk dan hier.

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--