Lazarus staat op | Kijk naar de lucht

PopUpGedachte vrijdag 21 juni 2019 – kijk naar de lucht

Als ik over de rand van mijn balkon kijk, vanaf mijn keukentafel kan ik kiezen. Tegenover mij staan appartementen met leuke mensen, luxe spullen soms, het zal wel hun eigen huis zijn. Leuk racefietsje ook trouwens. Op verschillende momenten van de dag hebben verschillende vriendengroepen barbecue’s, feestjes, het is er gezellig. En een eigen huis is sowieso echt wel ideaal. Als ZZP-er bouw je natuurlijk niets op aan pensioen. Dan helpt een eigen huis hebben heel erg. Maar ja, hoe doe je dat in de stad.

Als ik over mijn balkon kijk kan ik kiezen. Kiezen tussen díe blik, het beeld van de andere huizen waar je soms vrolijk, soms verdrietig, soms jaloers en soms diep dankbaar met het wat je hebt, van kunt worden. En de blik kan een graad of 45 hoger worden gericht. Waar op dit moment op de dakrand het silhouet van een duif zich aftekent tegen een stralend-blauwe lucht, waar zo’n Amsterdamse stadsparkiet hoog boven de duif een eigen spoor trekt. Waar witte wolkjes ver boven alles en iedereen patronen vormen. Waar een oneindige diepte te vinden is waardoor mijn eigen hele gedoetje vanuit deze kamer in het niet verdwijnt. En tegelijk: van waaruit die verte een licht deze kamer instraalt die deze ochtend verwarmt, bijlicht en kleur geeft.

Vandaag las ik dit zojuist – voor ik ging schrijven:

Waar uw schat is, daar zal ook uw hart zijn. De lamp van het lichaam is het oog. Wanneer dus uw oog helder is, zal heel uw lichaam verlicht zijn. Is echter uw oog slecht, dan is heel uw lichaam duister. Indien dus zelfs uw innerlijk licht duister is, hoe erg zal dan de duisternis zijn!

De lamp van het lichaam is het oog. Vet beeld toch? Als er iemand verstopt zou zitten in je lichaam als in een donkere put, dan zou via het oog het licht binnenstromen. En je kunt dus kiezen welk licht je laat binnenstromen in je lichaam en dat kun je goed en slecht doen blijkbaar. En het kan verrekte donker worden in je binnenste als je niet het oog een beetje bijstuurt.

Ik vind het een mooi beeld. Maar wat is een goed en slecht oog? Waar hebben we het dan over? In de voorgaande zinnen gaat het over de vraag waar je je zinnen op zet. Wil je hier op aarde fysiek luxe en ruimte en zekerheid? Dat kan. Tip van de messias: zorg nou voor luxe, ruimte en zekerheid in de hemel, want die aardse zooi kun je niet meenemen. En die laatste kan ook nog eens gestolen worden of kapotgaan of wat dan ook. Wat bedoelt ‘ie dan?

Wie goed doet, kan zich een gezegend mens voelen – wat hem of haar ook gebeurt. Wie besloten heeft dat hij of zij allereerst voor zichzelf moet zorgen, is soms een leegte in zichzelf aan het vullen met de luxe van de zelfzorg. Kwetsbare strategie, zou Jezus zeggen.  

En als het gaat om het oog is de vraag waar jij je oog op laat vallen, om maar even die Nederlandse uitdrukking te gebruiken. Waar je een oog je op hebt. En als ik over het balkon kijk, kan ik kiezen. Niet dat die appartementen aan de overkant altijd en elke keer jaloezie opwekken of verlangen naar meer zekerheid, meer vrienden, meer feestjes of wat dan ook. Ik kan er ook heel vaak heel neutraal naar kijken, me er net zo vaak over verwonderen en minstens zo vaak me in de handjes knijpen van geluk over het leven dat ik hier in dit huisje mag leiden.

En toch, er gebeurt iets anders met dat innerlijke licht als ik 45 graden hoger kijk. Ik denk dat het niet goed is voor mijn nek om dat de hele dag door te doen – en voor de verkeersveiligheid ook niet – maar er gebeurt fysiek iets anders. Ik snap geloof ik wat de tekst zegt over de lamp van het lichaam. Er stroomt daadwerkelijk iets anders naar binnen als ik even de tijd neem om naar die strook blauw boven mijn hoofd te staren. En dan niet alleen te zenden, mijn gedachten te sturen, mijn blik te sturen naar wat daarboven is – maar ook te beseffen dat er daardoor iets binnenstroomt, aan licht en frisheid, aan ruimte en warmte.

Niemand daarboven heeft iets wat ik wil. Niemand daarboven is iemand met wie ik mij vergelijk. Het is er leeg, al zijn er sommigen die God daar ergens boven projecteren – en dat werkt wel, want dat licht, die ruimte en onvoorwaardelijkheid past bij dat karakter.

Of het nu regent of dondert en bliksemt, of zoals nu schittert in blauw, wit en goud – als de oneindigheid en ruimte je ziel mag vullen, valt de tijdelijkheid even weg. Bij mij verdwijnt ook de directe zorg even naar de achtergrond. De vergelijking met anderen. Er kruipt iets van rust in de ziel. Het lichaam laaft zich aan het licht.

Vrede gewenst, en alle goeds. Tot maandag!

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.