Sinead O’Connor: een heldin uit mijn verleden. Ze begon haar carrière in de kroeg met het zingen van mooie liedjes. Als mensen niet naar haar luisterden begon ze te schreeuwen. Een gulzige vrouw die gehoord wilde worden. Inmiddels luisteren mensen naar haar. Soms vol woede en ongeloof, soms met respect en bewondering. Ze is een vrouw die hartstochtelijk leeft.
Haar nieuwe nummer ‘Take me to church’ schalt door mijn woonkamer. Het klinkt als een moderne biecht. Ze heeft het gehad met alles wat ze deed. Ze is het spuugzat.
“I don’t wanna love the way I loved before
I don’t want to love that way no more
What have I been writing love songs for?
I don’t wanna write them anymore
I don’t wanna sing from where I sang before
I don’t wanna sing that way no more
What have I been singing love songs for?
I don’t wanna sing them anymore I don’t wanna be that girl no more…”
Dus naar de kerk. Maar niet naar de kerk die pijn doet..
“…Oh, take me to church
I’ve done so many bad things it hurts
Yeah, take me to church
But not the ones that hurt ’
Cause that ain’t the truth
And that’s not what it’s for..”
Blijkbaar denkt ze bij het woord kerk aan pijn. Volgens mij heeft ze het niet over de pijn die bij het onder ogen komen van jezelf hoort. Maar over het oordeel dat in de kerk soms zo lukraak over een mens wordt uitgesproken. Toch wil ze naar de kerk. Ze wil iets met God. Bij God hoort: je eigenwijze kop buigen en erkennen dat je fouten maakt, rouwen, verliezen en opnieuw beginnen. Verder met je leven maar dan op een andere manier dan daarvoor.
“…I’m gonna sing. Songs of loving and forgiving
Songs of eating and of drinking
Songs of living. Songs of calling in the night
The songs of light, a bolt of light
And, love’s the only love you should advise
Songs of long and spiteful fails
Songs that won’t let you sit still
Songs that’ll mend your broken bones
And don’t leave you alone
So get me down from this here tree
Take the rope from off of me
Sit me on the floor ”I AM”; the only one I should adore.”
De kerk waar Sinead O’Connor over zingt, is een plek waar God mensen omhelst. Een plek waar God mensen aanraakt in hun pijn en hen terugzet om op eigen benen verder te gaan. Het lijkt mij een prachtige plek.