Tijdens deze laatste touravond klonken in de EO-kapel de laatste 7 verhalen van de Lazarus 7keer7 tour, om daarmee het totaal op maar liefst 49 speeches te brengen. Met de ruim 120 bezoekers gingen we op zoek naar (geloofs)inzichten die ons van de sokken blazen. .
Met de avond in Hilversum is deze Lazarus-tour ten einde. De komende week komen ook de laatste speeches online. Hou deze site in de gaten, volg het via de gratis Lazarus app (Android en iOS), Facebook, Twitter of Youtube: dan kun je alles nog eens rustig nakijken.
Hieronder volgt alvast een samenvatting van de verhalen van de 7 sprekers op de laatste avond van de Lazarus 7keer7 Tour spraken of zongen.
Rogier Pelgrim 
De avond begint met het lied ‘We won’t go back’ van Rogier Pelgrim. Hij schreef dit lied met de vluchtelingen in gedachten, maar het is volgens hem ook toepasbaar op de kerk.
‘We are tired but we’re motivated
Still we crawl on the floor
We survive but it’s complicated
We want more
You can feel but you can’t explain it
We could open this door
For who knows what the future
Has in store
No we won’t go back
Back where we came from
And we can’t go back
We keep moving on
No we won’t go back
We keep moving
We keep moving on’
Zie en luister: https://youtu.be/Q3dGvO8w3uQ
Gabriël Anthonio 
‘Wat gebeurt er als het leven terugpraat? Verhalen krijg je van het leven en het is goed om ze ook weer terug te geven aan het leven.’ Gabriël vertelt een verhaal van een bijzondere ontmoeting die zijn zoon had met een mevrouw tijdens een kunsttentoonstelling. De zoon van Gabriël heeft een verstandelijke beperking, is autistisch en communiceert via gebarentaal. Terwijl Gabriël zijn boek moet presenteren, schuifelt zijn zoon naar een excentrieke vrouw die aan een tafel zit, volledig in haar eigen wereldje. Hij gaat bij de mevrouw zitten en zonder woorden krijgen ze contact met elkaar. Dit duurt in totaal anderhalf uur. Bij het afscheid begint de mevrouw intens te huilen en ze vraagt of ze Gabriël die avond mag bellen. Nog diezelfde avond vertelt ze door de telefoon dat haar arm en hand zwaar verminkt zijn door een ongeluk in haar tienertijd. ‘Wilt u wel geloven dat mijn hand genezen is?’, voegt ze eraan toe. ‘Uw zoon heeft er 1,5 uur over gedaan om mij te vertellen dat mijn hand oké is. Ik heb er vanmiddag voor het eerst mee kunnen zwaaien.’
‘Als ik mijn hart open, dan zie ik hoe mijn zoon mij door het leven gidst’, vertelt Gabriël. ‘Er is een enorme kracht in kwetsbaarheid. Door mijn zoon praat het leven terug: hij is de slijpsteen van mijn ziel.’
Frank Bosman 
Deze game-theoloog begint zijn 7 minuten spreektijd met een trailer van een videogame waarbij de mensheid bijna uitgeroeid is en de schepping kapot is. In deze sombere trailer is de ‘God is dood-theorie’ duidelijk te zien en Hij ‘…heeft de mensheid opzij geworpen, parasieten die we zijn’, vertelt Frank Bosman. In deze goddeloze wereld van de game moet de speler verandering brengen: de held zijn. In het eind komt de hoofdpersoon zijn ergste vijand tegen en hij helpt hem overleven. De camera gaat omhoog en daar is een vage Christus-afbeelding te zien.
‘In deze wereld die godverlaten lijkt, is het aan de speler om God bij de mensen te brengen. Op het moment dat wij onze ergste vijand kunnen vergeven, brengen wij Christus zelf bij onze medemens. God is hier nog steeds, maar verborgen in de kleren van de mensen die naast ons staan,’ aldus Frank Bosman.
Evert Jan Ouweneel 
‘Wat mij van mijn sokken blaast, is dat de kerk in Europa maar niet van God af komt’, begint Evert Jan zijn prachtige voordracht. ‘God houdt werkelijk van alle mensen, dus ook van de gelovigen.
Wat mij van de sokken blaast, is dat ook ik niet van God af kan komen. Dat ik een fluisterende stilte blijf horen in het rumoer van deze wereld. Ergens weerspreekt een stem de verdwazing, weerstaat een heerlijkheid de leegte.’
Evert Jan klampt zich vast aan de belofte van God dat alles écht goedkomt. Hoe en wanneer weet hij niet. Wat hem doet blozen is dat hij echtgenoot en vader mag zijn, dat God het met hem uithoudt en dat Hij zijn leven wil en kan gebruiken – ook al heeft Evert Jan dat vaak niet door.
‘Het leven heeft mij doen beseffen: alles van waarde onder mensen is een vrucht van beschikbaarheid.’
TimZingt 
Tim begint met een ‘heimwee-liedje’, dat hij geschreven heeft in zijn ‘twijfelperiode’ . Vervolgens draagt hij een gedicht voor:
Wat de existentialisten al wisten
Ik ben alleen
Geworpen in het nu
Geen doel dan te bestaan
De God van ooit is vergaan
Wat de materialisten al wisten
Een schitterend ongeluk
Dat ben ik
Een speelbal
Blinde natuurkracht
Aangeharkte chaos in een eeuwige nacht
Wat de moralisten al wisten
Ik ben de onschuld voorbij
Ik voel me schuldig
Gewoon door m’n bestaan
Aan alles medeplichtig
Ook al heb ik niks gedaan
Wat de ietsisten al wisten
Er is iets
Iets aan het gebeuren
In beeld, in licht, in klanken en akkoorden
En het ontglipt
We krijgen het niet onder woorden
Wat de isten al wisten
Hij is er
Maar ik ben hier
‘Waar is God’, roept de twijfelaar
En de echo antwoord: ‘God is waar’
Wat een kind al voelt
En hij zegt het verkeerd
Maar neem het hem eens kwalijk
Wat zijn taal mankeert
Teder en absurd, tegelijk
Van hen is het rijk
Het geeft zich helemaal
Spelenderwijs
Aan Zijn verhaal.
Tim sloot af met zijn ‘Ode aan Lazarus’!
Marieta van Driel 
Marieta is normaal gesproken achter de schermen bezig met het Lazarus Magazine, maar deze keer vertelde ze op het podium in een persoonlijk verhaal wat haar van de sokken heeft geblazen. Nadat Marieta door een zware tijd ging (haar vader overleed plotseling en haar man verliet haar) zorgde het blog van Rachel Held Evans ervoor dat ze de moed had om door te gaan. ‘Midden in die kolkende wanhoop kon ik niets anders doen dan me vastgrijpen aan die paar pilaren die nog stonden: de psycholoog, mijn familie en de God van mijn jeugd – die ik eigenlijk als een tijdje kwijt was.’
Juist in deze tijd komt ze op de blog van Rachel Held Evans en leest ze verhalen van ‘Women of Valor’ – een serie gebaseerd op de ode aan de sterke vrouw uit Spreuken 31. De verhalen gingen over gewone vrouwen die op een bewonderingswaardige manier met moeilijke situaties in het leven zijn omgegaan.
Het was dat blog dat Marieta de moed gaf om door te gaan – om sterk te zijn voor haar dochters en de situatie met waardigheid te dragen. ‘Misschien is het wel een knipoog van boven dat, uitgerekend ík jaren later voor een blog zou gaan werken dat andere mensen wil inspireren.’ Marieta laat ons zien: Een blog kan een leven veranderen.
Reinier Sonneveld 
‘Er is weinig wat mij zo wakker maakt als een paradox’, vertelt Reinier. Op het moment dat we de wereld lijken te begrijpen komt zo’n paradox als ‘de eersten zullen de laatste zijn en de laatste zullen de eersten zijn’ de orde verstoren. ‘Dit soort paradoxen doen iets’, zegt Reinier, ‘het zijn revoluties samengeperst tot oneliner-formaat.’
Hij is van zijn sokken geblazen door de paradox van Jezus, die aankondigt hoe Hij ‘verheven’ zal worden en daarmee de letterlijke en figuurlijke betekenis door elkaar haalt. Hij wordt verheven tot koning, maar ook letterlijk verheven aan een kruis. God wordt gekroond in de kruisiging van Jezus.
Als Reinier terugkijkt naar de afgelopen 7 weken ziet hij dat bijna elke bijdrage ging over een persoonlijke ervaring, preciezer: het verhaal van een geloofscrisis, nog preciezer: hoe iemand de God van de opvoeding verloor en hoe daarachter toch weer een ‘nieuwe’ God werd gevonden.
Het oude geloof is te vergelijken als een jas, die geërfd is van de ouders, maar niet op maat is en op den duur als beknellend ervaren kan worden. Zonder jas reist men door de ‘winter van het leven’, maar ook dat werkt niet. De oude jas wordt toch nog een keer geprobeerd en versteld en dan blijkt hij toch goed te passen. Het geloof is paradoxaler te worden: God blijkt ineens op andere plekken en in verschillende mensen aanwezig te zijn.
‘Er is geluisterd naar 49 verhalen van religieuze volwassenwording. Na de God van de opvoeding is er ook een God van de ervaring.’
Na de speech van Reinier sluit Rogier Pelgrim die de Lazarus 7keer7 tour af met het lied ‘Hou vol, hou vast’ van Bløf.
‘Ik zie ook wel in dat alles anders gaat
Dan hoe je het wilt, of hoe je het had gedacht
En ik begrijp ook best dat jij het
Niet meer weet hoe het nu is, is niet wat jij verwachtte
Dus adem in en tel tot tien of elf en verder
Hou vol, hou vast
Er is altijd nog m’n arm die om je heen past
En altijd nog m’n schouder die je recht houdt
Al is het maar voor even
Hou vol, hou vast
Er is altijd nog m’n hand die alles schoon wast
Al is het maar voor even
Al is het maar voor even’